«Από τήν απόγνωση στήν πίστη» (εξομολόγηση τού δράματος μιάς ιατρού-μητέρας)
Α. ΠΡΟΟΙΜΙΑΚΟΣ
ΓΟΥΜΕΝΙΣΣΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ: Η εκκλησιαστική μας παράδοση σέ κάθε σταθμό τού βίου διασαλπίζει μιάν απλή ρεαλιστική δεοντολογία ζωής: τό από Θεού άρξασθαι, τήν διάθεση πού είχε αρχαιόθεν ο άνθρωπος νά διασφαλίζει τίς επιλογές καί νά αντιπαλαίει τά αδιέξοδα τού βίου (κι αυτό μάς αναπέμπει στήν Αγιογραφική αποκάλυψη τής θεοκτισίας μας).
Ωστόσο, γιά τήν εκκλησιαστική παράδοση (πού απετέλεσε τό ψύχωμα τής λαϊκής μας ψυχής καί παραδόσεως), ο Αγιασμός είναι κάτι εκτυπώτερο καί ουσιωδέστερο από μιάν υποτυπώδη ψυχολογική γενετική ανάμνηση. Δέν είναι επομένως τυχαία η τέλεση τού Αγιασμού στίς ημέρες μας, κάτι τό καινούργιο. Μέ τόν Αγιασμό αλλά καί μέ τά αγιάσματα συναμυνόμεθα στίς οριακές ταλαιπωρίες τού βίου αποζητώντας μιά ελπίδα ανανέωσης τού βίου.Αυτό μπορεί νά φαίνεται σάν μιά θρησκειακή αποτύπωση στόν πολιτισμό μας ή σάν μιά ανατύπωση τής θρησκευτικότητας τού πολιτισμού μας. Όμως, είναι κάτι πολύ ουσιωδέστερο από εθιμική παράδοση.
Οι εγχριστωμένοι προπάτορές μας (πού εκκλησιοποίησαν μέ τό βίο τους τήν μακραίωνη παράδοση τού γένους μας) είχαν μαθητεύσει σ’ ένα τρόποκοινωνικής, οικογενειακής, ατομικής ζωής μέ συναίσθηση τών θεοδώρητων αληθινών υπαρκτικών μας ορίων καί δυνατοτήτων. Έφθασαν πολύ πιό βαθειά καί πιό πέρα από τό γνώθι σεαυτόν τών αρχαίων μας προγόνων. Αναρίθμητες μορφές ακεραιότητας καί μεγαλοσύνης (μέ τά λόγια τους καί μέ τόν τρόπο τής αγιασμένης ζωής τους) τό εξήγησαν καί τό επανεξήγησαν. Καί στή θρησκευτικότητά τους τήν καθημερινή, τήν πολιτισμική, κυρίως όμως εκκλησιαστική,δέσποζε συνειδητά είτε υποσυνείδητα μιά δοκιμασμένη σοφή οδηγία: πρόσεχε τόν εαυτό σου, ώστε νά προσέχεις στό Θεό(πρβλ. Μ. Βασιλείου, λόγον εις τό Πρόσεχε σεαυτώ). Έτσι, λοιπόν, καί ο Αγιασμός καί τά Αγιάσματα σέ μιά διάρκεια αιώνων εκκλησιαστικής παρουσίας δείχνουν τήν παραδοσιακή θρησκευτικότητα, τήν παραδοσιακή εκκλησιαστικότητα αιώνων μέ αναφορά αγάπης καί λατρείας πρός τόν αληθινό Θεό τής θείας αποκαλύψεως.
Η δική μας εγγύτητα στή δική Του εγγύτητα
Ο Αγιασμός (σάν τελετή καί σάν αγίασμα)μέ πίστηπροσλαμβανόμενοςγίνεται τρόπος καί μέσονκαί έκφραση καί ομολογία μέθεξης γι’ αυτό πού ονομάζουμε στή θεολογική ορολογία καινή κτίση, τό νέο κόσμο τής παρουσίας τού Θεού. Αισθητοποιεί (καί) σήμερα τήν ενιστορική εκκλησιαστική κοινωνία τού αληθινού Θεού καί εν ταυτώ τήν πραγματική ομορφιά τού θεόκτιστου κόσμου.
Ηεκκλησιαστική τελετή αγιασμού τών υδάτων επιτελείται μέ τήν αόρατη παρουσία-δράση τού Αγίου Πνεύματος, πού είναι Κύριος τής Εκκλησίας, εμπνευστής καί πνοή, τελετουργός καί τελειωτής, αγιασμός καί αγιαστής. Εμείς σάν εκκλησιαστικό σώμα προσφέρουμε στόν Τριαδικό Θεό τό νερό, πού συνιστά κοινή φυσική δωρεά Του πρός όλους, κι Εκείνος τό ευλογεί καί τό αγιάζει, γιά νά γίνει κάτι παραπάνω, μιά δυνατότητα δικής μας αισθητής μετοχής στή δική Του παρουσία. Όλη η τελετουργία τού Αγιασμού είναι μιά κατάφαση παραδοχής καί αποδοχής τής μοναδικότητας τού Θεού από μέρους μας, είναι μιά δική μας συνεργασία στή δική Του παρουσία, η δική μας προσέγγιση καί προσοικείωσηπρός τήν δική Του εγγύτητα (πρβλ. Ιακ. 4,8). Δέν είναι μιά συναλλαγή, αλλά μιά κίνηση κοινωνίας.
Αυτό πού τελούμε γενικώς μέ τήν προσευχή, μέ τή λατρευτική διάθεση, μέ τήν υπακοή στό θέλημά Του, τό επιτελούμε μέ ένα πιό χειροπιαστό τρόπο στήν τελετουργία τού Αγιασμού. Μετέχουμε, προσευχόμαστε, κάνουμε τό σταυρό μας, πίνουμε από τό αγιασμένο νερό, όλα αυτά δέν είναι θρησκευτικές πράξεις, αλλά κίνηση τού εαυτού μας συλλογικά καί κοινωνικά πρός τόν Τριαδικό Θεό πού πλέον συγκαταβαίνει στόν κόσμο μέ αμεσότερο (γιά τήν ελευθερία μας) τρόπο, έχοντας σάν οδό τήν ενανθρώπηση τού Ενός τής Τριάδος, τόν ενανθρωπισμένο Υιό τού Πατρός, τό ασύγχυτα καί αχώριστα τέλειο ανθρώπινο τού Θεανθρώπου καί Σωτήρα μας γιά μάς τούς ανθρώπους.
Εθελότρεπτη η ελευθερία μας γιά τή σωτηρία
Στήν τελετουργία αγιασμού τού ύδατος χρησιμοποιούμε αισθητά καί τό Σταυρό. Είναι σάν νά δείχνουμε στό Θεάνθρωπο Κύριό μας τό δικό Του δρόμο ταυτίσεως μέ μάς μέχρι θανάτου, σάν νά θυμόμαστε αμοιβαία τή δύναμη τού τιμίου καί ζωοποιού σταυρού Του, τή ζωοποιό δύναμη τής σταυρώσεως καί τής αναστάσεώς Του.Ο σταυρός γίνεται διάλογος δικός μας μέ τόν Κύριο, διάλογος πίστης, διάλογος πιστότητας, διάλογος ευγνωμοσύνης. Ο ημετέραν μορφήν αναλαβών καί υπομείνας σταυρόν σωματικώς σώσόν με τή αναστάσει σου, Χριστέ ο Θεός, ως φιλάνθρωπος (υπακοή βαρέος ήχου). Καί αυτό τό σώσόν με είναι προγραμματισμός πάνω στά δεδομένα τού Σωτήρος γιά όλη τήν ανθρωπότητα. Η διά τού σταυρού σωτηρία είναι δεδωρημένη, πρός αυτήν ο καθένας από μάς προγραμματίζει τήν εθελότρεπτη ελευθερία τού βίου του, ως εθελούσια απόλυτη σχέση μέ τό Θεό τής σαρκώσεως, τής σταυρώσεως, τής εγέρσεως.
Όλα αυτά περιλαμβάνονται κυριολεκτικά καί εμβιώνονται σέ κάθε σταυροκόπημα δοξολογίας ή δεήσεως, σέ κάθε θεία λειτουργία μέ αποκορύφωμα τή θεία κοινωνία, μέ τίς σταυροειδείς ευλογίες τών λειτουργών καί τόσα σταυροκοπήματα τών συμμετόχων πιστών. Στά ευρύτερα καθημερινά όρια τού βίου, φορώντας τόν επιλαίμιο σταυρό μας, καταφιλώντας τονως ταυτισμένο μέ τό Σταυρό τού Σταυρωθέντος, ομολογούμε τό χαροποιό μας δικαίωμα στό κενό-καινό μνημείο τού Αναστάντος καί, ακόμη περισσότερο, στόν ίδιο τόν Αναστάντα (στήν ανάστασή Του, στήν ανάληψή Του, στή θεία θεανθρώπινη αιωνιότητά Του).
Εμμονές άγνοιας τών υπαρκτικών μας δεδομένων
Σχεδόν κάθε τι στήν Εκκλησία (έστω κι άν εκκαλύπτεται μέσα από πολιτισμικές εκφράσεις) γίνεται αγιασμένο μέρος αυτού τού όλου, γίνεται αγιασμός από τόν Αγιάζοντα, γιά χάρη δική μας πού αγιαζόμαστεμετέχοντας στόν αγιασμό καίπροπαντός στόν Αγιάζοντα.
Ο Αγιασμός διαλαλεί αυτό πού θά έπρεπε τόσους αιώνες νά διαλαλούσαμε όλη η πανανθρωπότητα στούς ουσιώδεις διαλόγους τής μεταξύ μας κοινωνίας καί στίς επιστημονικές μας ανακαλύψεις γιά τόν άλογο καί τόν έλλογο κόσμο.Τί θά έπρεπε νά διαλαλούσαμε; Ότι είμαστε θεόκτιστοι καί θεόσωστοι καί αυτό μάς τό έμαθε ο Θεός, ο οποίος επί τής γής ώφθη καί τοίς ανθρώποις συνανεστράφη κι από τότε μεθ’ ημών εστι πάσας τάς ημέρας έως τής συντελείας τού αιώνος.
Παρά τούτο, παρ’ όλη μας τήν παντοειδή περισπούδαστη επιστημοσύνη (η οποία πάντως σταματά στό έσχατο υπαρκτικό ερώτημα), σάν ανθρωπότητα επιμένουμε νά αγνοούμε αυτό πού είμαστε. Επειδή σέ πολύ μεγάλα ποσοστά ο κόσμος επιμένει νά αγνοεί Αυτόν πού μάς έφτιαξε γιά νά υπάρξουμε καί νά είμαστε. Άν διαθέτουμε αγαθή προαίρεση, κάποια στιγμή δέν αποκλείεται νά αποθαυμάσουμε ρεαλιστικά τήν αληθινή μεγαλοσύνη μας, όταν συγκραθούμε κι απογευθούμε κάποια ολοφάνερη ευλογία τής ευσπλαχνίας τού Θεού (όπως συνέβη στό περιστατικό πού παρουσιάζουμε σήμερα). Η αγαθή προαίρεση φτιάχνει τόν άνθρωπο (όπως έλεγαν οι άγιοι Πατέρες μας) σάν τό κερί πού μαλακώνει μέ τήν ίδια διαρκή ακτινοβολία αγάπης τού Θεού σέ όλους. Η κακοπροαίρετη διάθεση μεταποιεί τόν άνθρωπο ώστε νά είναι σάν τόν πηλό πού σκληραίνει, όσο δέχεται τήν ίδια πρός όλους ακτινοβολία. Στόν πρώτο αποτυπώνεται ο Κύριος, ώστε νά γίνεται θεοειδής, ενώ ο δεύτερος δέν προσφέρεται σέ μιά τέτοια σωτηριώδη ομοίωση.
Β. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ
(εξομολογήσεις μιάς μητέρας-ιατρού)
Η μητέρα τού μικρού έχει τό λόγο στή διήγηση τής περιπέτειάς τους. Ταυτόχρονα, μέσα σέ αυτήν αποκαλύπτεται καί η θαυμαστή επενέργεια τής θείας χάριτος γιά τή σωτηρία τού παιδιού τους.
«Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω και για το δικό μας θαύμα είναι για να μπορέσω με αυτόν τον τρόπο να ευχαριστήσω και εγώ τον Χριστό, την Παναγία μας που είναι στην κυριολεξία Μητέρα όλου του κόσμου.
Για τέσσερα χρόνια υποστήκαμε τα πάνδεινα. Όλα ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 2014, όταν είχαμε πάει διακοπές, με το Χρήστο που τότε ήταν 3 χρονών. Οι σχέσεις μου με την Εκκλησία ήταν τυπικές. Στις διακοπές λοιπόν άρχισε ο Χρήστος να έχει αιμορραγικές διαρροϊκές κενώσεις, όχι όμως αυτό το κλασσικό της γαστρεντερίτιδας, και έκανε και λίγο πυρετό.
Θεωρήσαμε ότι είναι ίωση. Μετά από λίγο διορθώθηκε και σεμία εβδομάδα ξαναπαρουσιάστηκε το ίδιο και τότε άρχισε ο Γολγοθάς μας. Πήγαμε σε όλα τα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης και στους καλύτερους παιδογαστρεντερολόγους. Νοσηλευτήκαμε μία εβδομάδα στο Παπαγεωργίου, ένα μήνα στο Γεννηματά όπου μας κάνουν διάγνωση της «νόσου τουChron» που είναι φλεγμονώδης νόσος του εντέρου. Αρχίσαμε να παίρνουμε κορτιζόνη αλλά το παιδί δεν έβλεπα να βελτιώνεται, δεν έτρωγε δεν είχε διάθεση.
Στο ενδιάμεσο των νοσοκομείων πήγα και εξομολογήθηκα και μετά από αυτό νομίζω ότι ξεκίνησε να ξετυλίγεται το κουβάρι, γιατί διάγνωση ακόμα δεν υπήρχε. Όλο αυτό το διάστημα καθημερινά πηγαίναμε εναλλάξ με το σύζυγο στο ναό του αγίου Δημητρίου να παρακαλέσουμε τον Άγιο να βοηθήσει το παιδί μας.
Κάποια Κυριακή λοιπόν ο πυρετός έφθασε 40΄.Ξανακάνουμε εισαγωγή στο Γεννηματά. Τότε άρχισαν να πέφτουν και τα αιμοπετάλια (συστατικό του αίματος) και μου είπαν ότι πρέπει να πάμε στο Ιπποκράτειο να κάνουμε μυελόγραμμα.Μια ειδική εξέταση πολύ επώδυνη στην οποία τρυπάνε το κόκκαλο της λεκάνης, παίρνουν μυελό και τον εξετάζουν, και όλο αυτό γίνεται με το παιδί ξύπνιο.
Στην εξέταση που έγινε μας ανακοίνωσαν ότι το παιδί πάσχει απόμυελογενή λευχαιμία, κάτι σπάνιο στα παιδιά και είναι δύσκολα τα πράγματα.Θα έπρεπε να μεταφερθούμε στο ογκολογικό τμήμα του νοσοκομείου.Ο διευθυντής όμως εκεί του τμήματος δεν δεχόταν κανέναν ασθενή χωρίς το ειδικό καθετηράκι «Hickman» το οποίο έμπαινε στο χειρουργείο. Στό δεύτερο μυελόγραμμα το παιδί από το έντονο κράτημα, γιατί επαναλαμβάνω γινόταν χωρίς αναισθησία, δεν μπορούσε να κουνήσει ούτε τα πόδια ούτε τά χέρια, ενώ τα αιμοπετάλιά του ήταν απαγορευτικά για να μπει στο χειρουργείο και να βάλει το καθετηράκι «Hickman».Όσα και να του έβαζαν, δεν ανέβαιναν με τίποτα. Ο χειρουργός μου υποσχέθηκε πως έστω και με 12.000 ή 15.000 αιμοπετάλια θα του το έβαζε, ενώ ο αριθμός σε έναν φυσιολογικό άνθρωπο είναι 150.000300.000. Η αναισθησιολόγος ήταν κάθετη, αλλά με την ευθύνη του χειρουργού και τη δική μας συγκατάθεση μπήκε στο χειρουργείο με 12.000 αιμοπετάλια, αν και υπήρχε μεγάλη επικινδυνότητα για αιμορραγίες λόγω του χαμηλού αριθμού αιμοπεταλίων.
Εκείνες τις μέρες κατάλαβα ότι έπρεπε να ενισχυθώ με την προσευχή. Και ενώ ήμουν έξω από το χειρουργείο, παρακαλούσα την Παναγία και τους Αγίους της Λέσβου για να μπορέσουμε να βάλουμε το καθετηράκι να ξεκινήσει η θεραπεία. Ο γιατρός βγήκε μετά από λίγο και είπε: Ούτε μια σταγόνα αίμα δεν χάθηκε, όλα πήγαν πάρα πολύ καλά.Η θεραπεία ξεκίνησε στις 2 Δεκεμβρίου. Θα διαρκούσε 10 ημέρες, που πέρασαν πολύ δύσκολα, γιατί ο οργανισμός του Χρήστου δεν κρατούσε τα αιμοπετάλια που του έβαζαν συνεχώς.Μετά την θεραπεία η άμυνα του οργανισμού πέφτει, και την 13η με 14η ημέρα άρχισε να έχει υψηλό πυρετό. Συσσωρεύτηκε υγρό στην κοιλιά και άρχισε να έχει δυσκολία στην αναπνοή. Κάποια στιγμή, ενώ βρισκόμουν στο δωμάτιο, νιώθω κάτι να με ξυπνάει. Βλέπω να φωτίζεται το ταβάνι του δωματίου με ένα άσπρο λαμπερό φως που πλημμύρισε το δωμάτιο, ενώ έξω ήταν νύχτα. Την άλλη μέρα μου ειπώθηκε ότι θα μας στείλουν στην Αθήνα. Στην αρχή μας είπαν ότι θα μεταφερθεί με στρατιωτικό αεροπλάνο.Αλλά, τελικά, ο Θεός βοήθησε και μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο. Λόγω των χαμηλών αιμοπεταλίων που είχε, θα ήταν επικίνδυνη η μεταφορά με το αεροπλάνο. Μας υποδέχθηκαν στην εντατική του Νοσοκομείου Αγλαΐα Κυριακού πού είχε άδειο κρεβάτι και μας είπαν πως τα πράγματα ήταν πάρα πολύ δύσκολα. Είχε μολυνθεί αυτό το καθετηράκι με ένα υπερβολικά ανθεκτικό μικρόβιο και είχε κάνει σηψαιμία. Προσπάθησαν να αφαιρέσουν υγρό από την κοιλιά, αλλά δεν κατάφεραν και πολλά πράγματα, και η δεύτερη προσπάθεια ήταν λίγο δύσκολη.
Κάποιο πρωϊνό μου λέει ο άντρας μου:Πάμε να βρούμε μια εκκλησία εκτός του ναού του αγίου Στυλιανού που είναι στο νοσοκομείο και πηγαίναμε καθημερινά. Ο δρόμος μας οδήγησε στον Άγιο Θεράποντα Ζωγράφου. Εκεί προσευχήθηκα πάρα πολύ στην εικόνα της Παναγίας της Παραμυθίας και του Αγίου Θεράποντα. Φεύγοντας μας έδωσαν μια εικονίτσα και μας είπαν να την βάλουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα στο μαξιλάρι του παιδιού. Παρακάλεσα κάποιον να την βάλει κοντά στο Χρήστο και χαρακτηριστικά μου είπε ότι θα την έβαζε στο μαξιλάρι.Εκείνη την στιγμή έκαναν την δεύτερη παρακέντηση και έβγαλαν από την κοιλιά του παιδιού 1.5 λίτρο υγρό, ενώ η παροχέτευση συνέχισε και αυτή να δίνει.Το ίδιο βράδυ έκανε και μία μεγάλη κένωση, οπότε άδειασε η κοιλιά του και απελευθερώθηκε η αναπνοή του. Από τότε άρχισε να παίρνει λίγο-λίγο πάνω του το παιδί.Μετά από 13 ημέρες βγήκαμε από την εντατική και παραμείναμε στην Αθήνα για τις χημειοθεραπείες που θα διαρκούσαν, αν όλα πήγαιναν καλά, περίπου ένα χρόνο.
Στις χημειοθεραπείες ανταποκρίθηκε καλά, εγώ σε αυτό το χρονικό διάστημα διάβαζα παρακλήσεις προσευχές, νηστεύαμε με τον σύζυγο μου. Όταν τελείωσαν οι θεραπείες, μας επέτρεψαν να γυρίσουμε στο σπίτι μετά από ένα χρόνο περίπου. Στην Αθήνα φιλοξενούμασταν στον ξενώνα του συλλόγου «Φλόγα» .Ο Χρήστος όμως δυστυχώς είχε αρχίσει να παρουσιάζει πάλι κάποια προβλήματα. Λίγες ώρες πριν ξεκινήσουμε, ανέβασε πυρετό και έτσι το βράδυ κάναμε εισαγωγή και πάλι στο νοσοκομείο. Τελικά είχαμε υποτροπή και έπρεπε ξανά να υποβληθούμε στις χημειοθεραπείες.
Ξεκινήσαμε την πρώτη θεραπεία, αλλά η νόσος αντί να υποχωρήσει προχώρησε και η μόνη λύση ήταν η μεταμόσχευση μυελού των οστών.
Εκείνο το διάστημα στο τμήμα ήταν μία γιατρός με μεγάλη πίστη. Αυτή είναι που μας είπε Πρώτη φορά ακούω να λένε στους γονείς τόσο κακά νέα.Και όταν ανακοίνωναν στο σύζυγό μου ότι δεν μας δέχονται στην μεταμόσχευση, αυτή του έλεγε,Στην Τήνο να πάτε, να παρακαλέσετε την Παναγία.
Αυτή η γιατρός ήξερε έναν πατέρα Δημήτριο, που είναι Δεσπότης στή Γουμένισσα, οπότε επικοινώνησε μαζί του λέγοντας το δράμα μας. Σε 2 ώρες η απόφαση των γιατρών αλλάζει και ενώ στις 10:30 το πρωΐ η απόφαση ήταν αρνητική,στις 12:30 μας πήραν τηλέφωνο να πάμε να δούνε σε τι κατάσταση είναι ο Χρήστος, για να ξεκινήσουμε την διαδικασία της μεταμόσχευσης.
Δότης ήταν ένας γερμανός 20 χρονών, να τον έχει καλά ο Θεός και αυτόν, είχε κλείσει ραντεβού ώστε να πάει να δώσει μόσχευμα την ημέρα του Αγίου Δημητρίου 26 Οκτωβρίου, θεωρώντας οι γιατροί εδώ ότι θα πήγαιναν όλα καλά. Ο Θεός είχε προνοήσει πριν τους γιατρούς, γιατί το ήδη κλεισμένο ραντεβού ενθάρρυνε την απόφαση των γιατρών να μας δεχθούν.Ήταν ημέρα Τρίτη και την Παρασκευή θα μπαίναμε στο τμήμα της μεταμόσχευσης. Την Τετάρτη εγώ πήρα το πλοίο από την Ραφήνα και πήγα στην Τήνο να παρακαλέσω την Παναγία να μας βοηθήσει.
Την Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2014 κάναμε εισαγωγή στον νοσοκομείο «Ελπίδα» στην μονάδα μεταμόσχευσης μυελού των οστών και ξεκινήσαμε την θεραπεία για να μπορέσει ο οργανισμός του Χρήστου να δεχθεί το μόσχευμα.
Καθ όλη την διάρκεια της παραμονής μας στο νοσοκομείο,το μόνο που είχα νά κάνω ήταν να ζητιανεύω προσευχές απ’ όλους εκείνους που γνώριζα ότι είχαν καλή σχέση με την Εκκλησία.
Δόξα τω Θεώ η θεραπεία προχώρησε, έφτασε και το μόσχευμα από Γερμανία το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου του Αγίου Δημητρίου (μεγάλη η χάρη του) και από εκεί και πέρα περιμέναμε να εδραιωθεί και να αρχίσει να παράγει κύτταρα.
Η άμυνα του Χρήστου όμως ήταν μηδενική. Αν και είχε πάρει το μόσχευμα, δεν είχε ξεκινήσει να παράγει κύτταρα.Ενώ τον είχα κάνει μπάνιο και τον έντυνα, μου λέει:Μαμά είδες εκείνη την νοσοκόμα που ήρθε;Ποια νοσοκόμα λέω, δεν μπήκε κανείς στο δωμάτιο ήμασταν οι δυο μας.Αυτή, λέει,που είπε έφερα τα αιμοπετάλιακαι της είπες:Ελάτε σε λίγο γιατί τώρα τον αλλάζω. Εγώ δεν μίλησα σε κανένα, γιατί δεν μπήκε κανείς στο δωμάτιο. Σε λίγες ώρες ο Χρήστος ανέβασε 40°C πυρετό και από τις εξετάσεις φάνηκε ότι εμφανίστηκε το μικρόβιο «Klebsiella», αυτό που μας είχε φέρει στην εντατική από τη Θεσσαλονίκη.Ο Χρήστος όμως ήταν μια χαρά, το ξεπέρασε αμέσως, έβαλαν αντιβιώσεις που τον έπιασαν. Πιστεύω ότι η Παναγία ήταν που μας έκανε την τιμή να μας επισκεφθεί εκείνο το βράδυ και έκανε το θαύμα της.Αυτή ήταν που έφερνε ό,τι χρειαζόταν ο Χρήστος για να αντιμετωπίσει όλα αυτά και με τις δικές της μεσιτείες ο Χρήστος το ξεπέρασε και αυτό. Η Μαρία Τσολάκη προσευχόταν για τον Χρήστο με όλη της την δύναμη στην Παναγία και στους Αγίους που έβγαλε τα λείψανά τους μέσα από τη γη. Είχε συγκλονιστεί από την ηλικία του μωρού όπως έλεγε, αλλά και από την ταλαιπωρία και την περιπέτεια που περνούσε.
Βγήκαμε από το νοσοκομείο σχετικά γρήγορα, περίπου 40-50 ημέρες μετά την μεταμόσχευση.Μας ενημέρωσαν όμως ότι θα έπρεπε να πάρουμε κάποια συμπληρωματικά κύτταρα πάλι από τον δότη. Τα κύτταρα θα μας τα χορηγούσαν 10 Φεβρουαρίου, του Αγίου Χαραλάμπους.Η προσευχή μας άρχισε να γίνεται πιο εντατική και απευθυνθήκαμε και πάλι στα πρόσωπα που μπορούσαν με την προσευχή τους να μας βοηθήσουν. Οι γιατροί αποφάσισαν να μας ξανακάνουν εξετάσεις και μετά να μας χορηγήσουν τα κύτταρα. Πράγματι κάναμε συμπληρωματική εξέταση καί ήταν όλα πεντακάθαρα. Παρ’ όλα αυτά πήραμε καί τά επιπλέον κύτταρα.
Μετά από 19 ημέρες ξεκίνησε να έχει πυρετό και ξανακάναμε εισαγωγή στο νοσοκομείο, ξεκινώντας νέο κύκλο εξετάσεων γιατί παρουσίασε ξενιστή. Αυτό είναι μια αντίδραση του μοσχεύματος κατά την οποία τα κύτταρα του δότη δημιουργούν φλεγμονή σε όποιο όργανο βρουν αδύναμο, σε εμάς εμφανίστηκε στο δέρμα σε πολύ εκτεταμένη μορφή, έκανε εγκεφαλίτιδα κατά την οποία κοιμόταν συνέχεια και τελικά κατέληξε και στο έντερο, όπου έκανε διάρροια 10-12, μπορεί και 15 φορές την ημέρα.
Αποφάσισα να ανέβω στην Γουμένισσα να κάνουμε αγιασμό έστω και μόνη, γιατί ο Χρήστος δε γινόταν να μετακινηθεί. Ο Δέσποτας μου είπε: Αγιασμό θα κάνω και θα σου δώσω να του δίνεις καθημερινά να πίνει και να επικαλείσθε την δύναμη του Τιμίου καί Ζωοποιού Σταυρού. Όμως στον Αγιασμό καλύτερα θα ήταν να είναι παρών και ο Χρηστάκος. Γι’ αυτό όταν κατέβω στην Αθήνα, που θα έχουμε Σύνοδο, θα συναντηθούμε και με το σύζυγό σου και το παιδί για να ξανακάνουμε Αγιασμό. Όταν άρχισε να πίνει από τον αγιασμό καθημερινά είχαμε βελτίωση, ενώ αλβουμίνες για την απορρόφηση πρωτεϊνών από το έντεροδεν χρειάστηκε να ξαναπάρουμε καθόλου, και τα φάρμακα άρχισαν να μειώνονται σε αριθμό.
Σιγά σιγά άρχισε η κατάσταση να καλυτερεύει.Να πω εδώ ότι ο Γέροντας Δημήτριος μας είχε πει να κοινωνούμε το Χρήστοοπωσδήποτε κάθε Κυριακή.Πράγμα που πριν την μεταμόσχευση δεν το έκανα γιατί φοβόμουν.Μου είπε να πάω να βρω κάποιον ιερέα και αυτός θα βρει λύση όπως και έγινε.Με θεία φώτιση πήγα πολύ διστακτικά είναι η αλήθεια στην ενορία του Αγίου Θεράποντα και πάλι να ρωτήσω και όλα έγιναν όπως μου τα είπε ο Γέροντας. Ο πατήρ δέχθηκε και μάλιστα μου πρότεινε μια λύση που εγώ ούτε καν είχα σκεφθεί.Να μπαίνει ο Χρήστος από την πλαϊνή πόρτα του Ιερού και να κοινωνεί πρώτος πριν βγει η κοινωνία έξω ώστε να μην έρχεται σε επαφή με τον πολύ κόσμο.
Η εισαγωγή μας αυτή στο νοσοκομείο κράτησε 4 μήνες.Ο Χρήστος ήταν καλύτερα, όμως δεν ήταν σε θέση για να μας βγάλουν, γιατί το έντερο του δεν απορροφούσε σχεδόν τίποτα και έπρεπε να παίρνει όλα τα φάρμακα ενδοφλέβια. Ωστόσο μας επέτρεπαν να βγαίνουμε για 1-2ώρες λίγο έξω. Ήταν η περίοδος του Πάσχα τότε και στην έξοδο μας κοινωνούσαμε στον Άγιο Θεράποντα, πράγμα που ήταν θεραπεία για τον Χρήστο, γιατί σιγά σιγά διορθώνονταν τα πράγματα και τελικά μετά από 4 μήνες βγήκαμε από το νοσοκομείο.
Όλα έδειχναν ότι ήταν καλύτερα, όμως άλλο ένα πρόβλημα εμφανίστηκε προς δόξα Θεού, όπως αποδείχθηκε, γιατί εκεί φάνηκε πολύ καθαρά η δύναμη του Χριστού και της Παναγίας μας. Ο ξενιστής αυτός μετακινήθηκε στον πνεύμονα, άρχισε ο Χρήστος να έχει ταχύπνοια, να κάνει αρρυθμία στην καρδιά και να βήχει. Μετά από εξετάσεις είδαμε ότι ήταν ξενιστής στον πνεύμονα και αρχίσαμε την κορτιζόνη. Μετά την πρώτη δόση ενδοφλέβιας κορτιζόνης («ώση» για όσους γνωρίζουν) χειροτέρεψε ο βήχας, ο πνευμονολόγος για άλλη μια φορά μας είπε τα χειρότερα. Επικοινωνήσαμε πάλι με τον πατέρα Δημήτριο και να η πρόνοια του Θεού πόσο θαυμαστή είναι, θα ξανακάναμε θεραπεία με κορτιζόνη την Τετάρτη, ενώ ο Γέροντας μας είπε ότι κατεβαίνει Αθήνα την Δευτέρα και η μόνη ημέρα που μπορούσε να μας δεχθεί ήταν η Τρίτη, την παραμονή δηλαδή της θεραπείας για να ξανακάνει ένα αγιασμό με την παρουσία και του Χρήστου.Ο βήχας εν τω μεταξύ είχε επιδεινωθεί και το παιδί έβηχε κάθε 5 λεπτά και είχε εξαντληθεί.
Κατά τη διάρκεια του Αγιασμού, το νερό μέσα στή φιάλη, όταν έβαλε ο Γέροντας το τίμιο Ξύλο και τον τίμιο Ήλο, γέμισε με φυσσαλίδες και εμφανίστηκαν φωτάκια. Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη όταν, κατά την διάρκεια του Αγιασμού, ενώθηκαν δύο φορές το τίμιο Ξύλο με τον τίμιο Ήλο. Όταν στο τέλος ράντισε τον Χρήστο και του έδωσε να φιλήσει τον ξύλινο Σταυρό, λείψανο του αγίου Ραφαήλ και τις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας, το παιδί σταμάτησε ξαφνικά να βήχει. Ξαφνιαστήκαμε με το σύζυγό μου, επειδή ο βήχας μέχρι τότε ήταν ανυπόφορος. Μας είπε μάλιστα ο Γέροντας: Ο Χρήστος να πίνει αγιασμό πρωί, μεσημέρι και βράδυ.
Ξεκίνησε και έπινε από το ίδιο βράδυ ο Χρήστος τον αγιασμό και την άλλη ημέρα κάποιος άλλος πνευμονολόγος που τον είδε είπε ότι δεν είναι και τόσο τραγικά τα πράγματα, θα κάναμε τις θεραπείες με την κορτιζόνη, θα προσθέσουμε και ένα ακόμη φάρμακο και βλέπουμε. Έτσι και έγινε σιγά σιγά, η κορτιζόνη αραίωσε, κάναμε ανά 15 ημέρες, αυτό πήγε στις 20 ημέρες, στο μήνα, στο δίμηνο και τελικά μπορέσαμε και πήγαμε και στο σπίτι μας μετά από 4 χρόνια από την στιγμή που ξεκίνησαν όλα.
Η χαρά του Χρήστου ήταν απερίγραπτη, όταν μπήκε μετά από 4 χρόνια σπίτι του και έπαιξε ξανά με τα παιχνίδια του και μπόρεσε να έρθει και στο μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ να προσκυνήσει τους Αγίους που αυτός ξέρει ότι τον βοήθησαν και τον βοηθούν σε κάθε του βήμα.
Το Μεγάλο Σάββατο το πρωί επισκέφθηκε με τον πατέρα του το Μοναστήρι της Παναγίας Γουμένισσας, που λειτουργούσε ο Γέροντας και τον κοινώνησε.
Αυτή τη στιγμή (10.1.2021) δεν έχουμε πάρει κορτιζόνη για πέντε χρόνια, ενώ αξιοσημείωτο είναι ότι την παραμονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, αφού παρακολουθήσαμε τα εγκώμια της Θεοτόκου στην Μητρόπολη Γουμενίσσης, οι αναπνοές του Χρήστου ήταν φυσιολογικές (περίπου 15/1΄) ενώ τις προηγούμενες νύχτες αυτές κυμαίνονταν από 19-20 στο λεπτό.
Στην παρούσα χρονική στιγμή η ζωή μας κυλάει σε ρυθμούς ρουτίνας, που την αισθανόμαστε ως δώρο Θεού, αφού έχουμε περάσει το παραπάνω μαρτύριο και οι εξετάσεις του Χρήστου είναι ολοένα και καλύτερες και προσευχόμαστε καθημερινά να μείνουν έτσι, καιόλα τα παιδάκια του κόσμου, παρ’ όλες τις δυσκολίες τους, οι περιπέτειες που περνούν να έχουν θετική έκβαση βασιζόμενοι στην πίστη.
Απτό δείγμα της πίστεως του παιδιού μου είναι και η επιθυμία του να επισκεφθούμε την Παναγία της Τήνου, η οποία πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 2019. Και το θαυμαστό της όλης επίσκεψης είναι ότι, χωρίς κανείς να τον προτρέψει, μόνος του γονάτισε και θέλησε να φτάσει μέχρι την εκκλησία γονατιστός. Κι ενώ τα δικά μου γόνατα μάτωσαν, αυτός έφτασε μέχρι την εικόνα χωρίς κανένα σημάδι και ιδιαίτερα χαρούμενος».
***
Γ. ΕΠΙΜΕΤΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ
Έχω τήν αίσθηση ότι η αφήγηση τής ιατρού-μητέρας γιά τήν ιατρική πορεία τής ταλαιπωρίας τού παιδιού τους καί τήν παράλληλη ψυχολογική, αλλά κυρίως τήν εκκλησιαστική τους αρωγή, πείθει κάθε αναγνώστη γιά τά γενόμενα καί τά διαγενόμενα.
Στό ανωτέρω λεπτομερές περιστατικό είδαμε τήν ακούσια επώδυνη ταπείνωση τής αρρώστιας γιά όλη τήν οικογένεια πού συνέπασχε μέ τήν αφόρητη οδύνη τού μικρού παιδιού τους, στροφή 180 μοιρών στήν έως τότε τυπική σχέση τής οικογένειας μέ τήν Εκκλησία, νηστεία, προσευχές, παρακλήσεις, καταφυγή στήν Παναγία μας στήν Τήνο καί στούς θαυμαστούς νεοφανείς Μάρτυρες. Είχαμε εκκλησιαστικό συναγερμό προσευχών καί πνευματικού επιστηριγμού, νοερή σύναξη καρδιών πού προσεύχονταν. Είχαμε τίς θεόδεκτες δεήσεις ενός αφανούς κυριολεκτικά χαριτωμένου ανθρώπου πού συνέπασχε καί συμπροσευχόταν. Εκ παραλλήλου τό όνομα τού μικρού μνημονευόταν συνεχώς σέ καθημερινές θείες λειτουργίες.
Μέ άλλα λόγια, έχουμε ένα πραΰθυμο καρδιακό συναγερμό πολλών: τών οικείων πού πονούσαν, τών συγγενών τους, πού καί εκείνοι αγωνιούσαν,εκ τών ιατρών, εκείνων πού πίστευαν καί τούς υπέδειξαν τήν ψυχολογική καί κυρίως αγιοπνευματική στήριξη τής πίστης, εκ τών σωφρόνων καί συνετών κληρικών, αλλά καί τών ευλαβών λαϊκών. Καί αφανώς μέν μέσα από όλη αυτήν τήν ταλαιπωρία τής πίστης πού έγινε καρποφορία πνευματικής ενδυνάμωσής της, πλήν εμφανέστατα εκ τού αποτελέσματος, έζησαν εν αισθήσει τήν πανευεργετική φιλανθρωπία τού Θεού. Αναζήτησαν καί βρήκαν τήν αγιοπνευματική υγείωση τής ολοκληρωτικής επιστροφής καί καταφυγής καί ολοτελούς εκκλησιαστικής σχέσης μέ τόν ζώντα Θεό τής αποκαλύψεως. Καί αυτό διαλαλούν μέσα από τήν αφήγηση πού διαβάσαμε. Είναι αυτό πού μάς λείπει σάν κοινωνία, αυτό πού πρέπει νά μεταδώσουμε στά παιδιά καί στούς ωρίμους, τό αντίδοτον τού μή αποθανείν (αντίδοτο γιά τή ζωή τής πνευματικής αλλοτρίωσης καί φθοράς).
Από αυτήν τήν άποψη, είθε (καί) τό περιστατικό αυτό νά αποτελέσει άλλη μιάν απερικλόνητη αιτία σοβαρού προβληματισμού απέναντι στήν αφόρητη κινδυνολογία όλων εκείνων πού στοχοποιούν άτεγκτα τήν εκκλησιαστική πείρα καί πρακτική αιώνων, επικαλούμενοι τίς ατομικές τους ιδεοληπτικές φοβίες ωσεί βεβαιότητες, γιά τήν ενδεχόμενη τάχα διασπορά τού ιού στίς Εκκλησίες τήν εορτή τών Θεοφανείων. Άραγε θά έχουν τή στοιχειώδη ευαισθησία νά επανέλθουν καί νά ζητήσουν συγγνώμη από τόν κόσμο καί μάλιστα από τόν παραδοσιακά θρησκευόμενο;
