“Κάνε κάτι Άγιε Ραφαήλ μου…”

Οι Αδελφοί, εργαζόμενοι στην ύπαιθρο καθημερινά, έπρεπε να καθαρίζονται από τις σκόνες των χειρονακτικών εργασιών συχνότατα, προκειμένου να είναι ευπρεπείς στην τέλεση των θρησκευτικών τους καθηκόντων και στην υποδοχή των προσκυνητών. Βεβαίως, δεν ήταν δυνατό να έχουν ζεστό νερό και έτσι, λούζονταν χειμώνα και καλοκαίρι με νερό σε θερμοκρασία περιβάλλοντος.

Αυτό, το χειμώνα ήταν ιδιαίτερα επίπονο, αλλά και επικίνδυνο. Παρ’ όλα αυτά ήταν αναγκαίο. Μια νύχτα του Φλεβάρη, ωστόσο, ένας εκ των αδελφών, τρέμοντας από το κρύο κατά την ώρα του λουτρού είπε παρακλητικά προς τον Άγιο «Μεγάλη η Χάρις Σου Άγιέ μου! Σ’ ευχαριστώ που δια των δυσκολιών βοηθάς την ψυχή μας!

Σε παρακαλώ όμως, κάνε κάτι Άγιε Ραφαήλ μου για το κρύο νερό, γιατί βλέπω πως δεν μπορώ να το αντέχω!». Δεν πέρασαν πολλές μέρες και επισκέπτεται την Αδελφότητα ο κ. Αντώνης Μ., ο οποίος κάποια στιγμή λέει στον παριστάμενο Γέροντα και τους αδελφούς: «Είχα παραγγείλει για την οικοδομή που κτίζω διάφορα είδη οικιακού εξοπλισμού. Τώρα σκέφτηκα να σας δωρήσω μια μονάδα ηλιακού θερμοσίφωνα. Τη θέλετε;».

Ο Γέροντας, γνωρίζοντας την έλλειψη ζεστού νερού που είχαν και διακρίνοντας αμέσως τη θεία επέμβαση στο θέμα αυτό απάντησε καταφατικά. Αργότερα δε, ο Αδελφός που έκανε την προαναφερθείσα προσευχή στον Άγιο, ομολόγησε ενώπιον όλων την παράκληση που είχε κάνει, προς δόξαν του ονόματος του Αγίου και προς ευχαριστίαν για τη γρήγορη ανταπόκρισή Του.

Οι αδελφοί πάντοτε προσπαθούσαν να ευαρεστούν τον Άγιο Ραφαήλ, αλλά και Εκείνος πάντοτε τους βοηθούσε και μεριμνούσε πατρικά γι’ αυτούς. Έτσι, ο ευλαβής Χριστιανός κ. Αντώνης Μ. έφερε και εγκατέστησε την πλέον μεγαλύτερη μονάδα ηλιακού θερμοσίφωνα, η οποία διατίθετο στην αγορά. Ιδού, λοιπόν, άλλη μια θαυματουργός ενέργεια του Αγίου Ραφαήλ.