Χρίστος Παναγιώτου
Ο ιερομόναχος Ευθύμιος, εξ όσων γνωρίζω, είναι ασκητής μη επιζητών τα φώτα της δημοσιότητος, κάνοντας «πιο μεγάλο αγώνα για να κρύψει την αρετή του, παρά να την αποκτήσει».
Έχοντας όμως γίνει υπερβολική και κακή χρήση του ονόματός του από τα διαδικτυακά μέσα, και όπως εξηγεί ο ίδιος, έχοντας κυκλοφορηθεί απόψεις και συζητήσεις με το όνομά του, από τις οποίες δύναται να προκύψει ζημιά, έγραψε το κείμενο «Κύριε, σώσον λαόν απεγνωσμένον», το οποίο δημοσιεύτηκε σε διάφορα Ιστολόγια. Το κείμενο αυτό ανέπαυσε πολλούς, διότι ήταν όντως λόγος παρηγορητικός, πατερικός· απ’ ότι φαίνεται όμως ενόχλησε και κάποιους, ένας εκ των οποίων έχει τον βαρύγδουπο τίτλο «Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου», π. Χρυσόστομος Παπαδάκης.
Ο π. Χρυσόστομος, στο κείμενό του «Σχόλια στην Ανοικτή Επιστολή του Ιερομονάχου Ευθυμίου», χαρακτηρίζει ως «διάγγελμα ‘‘προς τον λαό’’» το κείμενο του γ. Ευθυμίου, και αφήνει να εννοηθεί, ότι ζει «τη δαιμονική γλυκιά ψευδαίσθηση της αυθεντίας», αφού άφησε, ή και θεοστυγώς καλλιέργησε το να του «‘‘βγεί το όνομα’’ του αγίου ή του φωτισμένου». Ο γ. Ευθύμιος, όμως, δήλωσε ρητά και κατηγορηματικά, ότι «η άποψή μου … είναι εντελώς προσωπική, χωρίς διάθεση να την επιβάλλω και σε άλλους». Όλα τα υπόλοιπα είναι φαντασίες ή εκ του πονηρού!
Στη συνέχεια του σχολιασμού του, ο π. Χρυσόστομος, αναφέρθηκε στους «αγιασμούς και λιτανείες ιερών εικόνων και λειψάνων» τα οποία προτείνει ο γ. Ευθύμιος, για την αντιμετώπιση της θανατηφόρας επιδημίας. Προφανώς η θέση του «Αρχιμανδρίτου του Οικουμενικού Θρόνου», θα πρέπει να ακολουθείται και με την νεωτεριστική, την μεταπατερική θεολογία που πρεσβεύει ο Αυθέντης του. Γι’ αυτό ο π. Χρυσόστομος μας λέει, ότι καλά και άγια είναι όλα αυτά, αλλά για την εποχή μας είναι κάπως ξεπερασμένα. Γιατί, διερωτάται, δεν θεραπεύτηκαν όλοι οι λεπροί «από λιτανείες και αγιασμούς και περιφορές ιερών και οσίων της πίστεως»; «Ούτε από αυτή τη θεία Κοινωνία που ελάμβαναν, όπως τη λαμβάνουν και σήμερα καρκινοπαθείς που όμως πεθαίνουν, αλλά με το ‘‘εφόδιον ζωής αιωνίου’’». Τι αθεολόγητη λογική είναι αυτή; Σήμερα, θέλει να μας πεί ο π. Χρυσόστομος, δεν χρειάζονται αυτά· ακόμη και η Θεία Κοινωνία, είναι μόνον «για την άλλη ζωή», κανέναν δεν θεραπεύει! Σήμερα, όλα αυτά αντικατεστάθηκαν από την Επιστήμη τουτέστιν, τον Άνθρωπο! Ο Άνθρωπος και η Επιστήμη του κάνουν θαύματα, κατασκευάζουν φάρμακα και θεραπεύουν τις αρρώστιες!
«Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη!» (Ματθ. ιζ΄,17), «Και ουκ εποίησεν εκεί δυνάμεις πολλάς διά την απιστίαν αυτών» (Ματθ. ιγ΄, 58), «διά την απιστίαν υμών» (Ματθ. ιζ΄, 20). Ελπίζω, με τα λόγια αυτά του Κυρίου, να έλυσε την απορία του ο π. Χρυσόστομος. Ο γέρων Ιάκωβος, λίγα χρόνια πριν, όταν έκανε λιτανείες για να βρέξει, οι άνθρωποι έπαιρναν μαζί τους αλεξιβρόχια και φυσικά, έβρεχε! Το πιστεύει αυτό ο οικουμενικός πατήρ; Φυσικά, υπάρχουν και άλλοι λόγοι για το αν θα γίνει κάποιοι θαύμα, τους οποίους Κύριος οίδε. Μήπως και εάν θεραπεύονταν όλοι, δεν θα ερχόταν η στιγμή του θανάτου τους; Εξ άλλου, «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε» (Ιω. ιστ΄, 33), «στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν» (Ματθ. ζ΄, 14)· οι αρρώστιες επιδρούν σωτηριωδώς στη ζωή του ανθρώπου· ο καρκίνος, έλεγε ο άγιος Παίσιος, γέμισε τον Παράδεισο με αγίους. Βεβαίως, έχουμε και πάρα πολλές θαυματουργικές ιάσεις με την Θεία Κοινωνία, ας μελετήσει ενθέρμως, ο κάθε ενδιαφερόμενος, το βιβλίο της Ι. Μ. Παρακλήτου, «Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης».
Κατόπιν, γίνεται σχολιαστική αναφορά για «οσμή του θανάτου που αοράτως περιφέρεται κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα και από εκεί μεταδίδεται και στην επαρχία», και θα νόμιζε κάποιος πως ο π. Χρυσόστομος αναφέρεται στην αμαρτία, ως πνευματικός άνθρωπος, η οποία είναι η μόνη που φέρνει τον αιώνιο θάνατο και μας χωρίζει από τον Θεό, κηρύττοντάς μας Μετάνοια· αλλά όχι, μιλά για τον φόβο θανάτου από τον ιο καθώς και για «τσουνάμι» που «έρχεται στη διεθνή οικονομία με συνέπειες και στην πληγωμένη από την δεκαετή κρίση Πατρίδα μας», ως κάποιος οικονομολόγος, διεθνολόγος ή τέλος πάντων κάτι σε -λόγος.
Ένα άλλο που ξενίζει στην παρούσα συνάφεια, είναι η κοσμική αντίληψη της μοναστικής ζωής: «Μέσα στην ασφάλεια του σκητιώτικου μονυδρίου του και την επιλεγείσα από τον ίδιο ησυχία για πνευματική ζωή». Μήπως να γίνουμε όλοι μοναχοί, να γλυτώσουμε και από τον κορωνοιό; Θα ζούμε με ασφάλεια και ησυχία στο σπιτάκι μας, δεν θα χρειάζεται να τρέχουμε σε καταστήματα και να κινδυνεύουμε για το φαγητό μας… Μήπως εάν ο π. Χρυσόστομος ζούσε στην εποχή του Όθωνα, δε θα ήταν ευχαριστημένος με το κλείσιμο των 400 μοναστηριών, αλλά θα επέμενε να κλείσουν όλα ως άχρηστα; Δεν έχει διαβάσει τίποτε ο π. Χρυσόστομος για την μοναστική ζωή, για τις δυσκολίες της, για την πάλη με τους λογισμούς και με τους δαίμονες, για την σκληρή άσκηση, την αυστηρή νηστεία και την αδιάλειπτη προσευχή; Αναρωτήθηκε γιατί οι μοναχοί, οι «ειδικές δυνάμεις» της πίστεώς μας, είναι τόσο λίγοι;
Πολλές οι αρνητικές μας εντυπώσεις, αλλά σε αυτό ο π. Χρυσόστομος έχει απόλυτο δίκιο. Διερωτάται: «Στέκει λογικά η φράση· ‘‘αλλά η Εκκλησία έχει τα δικά της εφόδια για την αντιμετώπιση του ιού που τώρα ταπεινωμένη όσο ποτέ άλλοτε, αποδυναμωμένη και δεσμευμένη από την πολιτεία, αδυνατεί να τα παράσχη στους πιστούς της’’; Στέκει ηθικά; Αντέχει σε πνευματικά κριτήρια;». Για να πούμε και «του στραβού το δίκιο», αυτά που προτείνει ο γ. Ευθύμιος, δε στέκουν λογικά. Είναι υπέρ της λογικής, απαιτείται εμπιστοσύνη στον Χριστό, η πίστη ότι χωρίς Αυτόν, ου δυνάμεθα ποιείν ουδέν (Ιω. ιε΄, 5). Και να διευκρινίσουμε ακόμη, ότι δε «στέκουν ηθικά» και δεν «αντέχουν στα πνευματικά κριτήρια» που θέτει ο σημερινός άθεος κόσμος, καθώς και οι «χριστιανοί» της μεταπατερικής θεολογίας, τα οποία είναι: Ας φάμε, ας πιούμε· αγαπούλες και έρωτες, και κανείς λόγος για θάνατο, γιατί με τη βοήθεια της Επιστήμης θα αργήσει να έρθει…!
Η μεταπατερική θεολογία συνεχίζεται, με την νέα θεωρία «περί σωτήριου φόβου» για τον ιο, εξαλείφοντας τελείως τον Φόβο Θεού, τον όντως σωτήριο! Μα εάν φοβόμαστε τόσο πολύ να πεθάνουμε, τότε είμαστε εν δυνάμει σκλαβωμένοι. Δεν μοιάζουμε ούτε με τους προγόνους μας, που θυσίασαν τη ζωή τους για να παραδώσουν σε μας μια ελεύθερη πατρίδα. Πως θα πολεμήσουμε, αν χρειαστεί, όταν φοβόμαστε τόσο πολύ τον θάνατο; Πως θα βοηθήσουμε τον άρρωστο ή άγνωστο πλησίον μας, αν φοβόμαστε να τον πλησιάσουμε σα να έχει λέπρα; Τι να πούν και οι ιεραπόστολοι που διακονούν λαούς εν μέσω έμπολα και άλλων θανατηφόρων ασθενειών; Αυτά μας δίδαξε ο Χριστός;
Τα σχόλια του π. Χρυσοστόμου στη συνέχεια του κειμένου του διατηρούν το διαφορετικό μήκος κύματος από την αγιογραφική γραμμή· είναι πράγματι στενόχωρο να τα διαβάζεις. Αμφισβητεί ακόμη και τη δύναμη του Σταυρού, μειώνοντας το γεγονός της μόλυνσης από ραδιενέργεια. Τι πιστεύει τελικώς, αυτός ο άνθρωπος; Μήπως νομίζει ότι θα τον σώσει ο οικουμενικός του τίτλος από το κριτήριο του Θεού; Τον προτρέπουμε να μελετήσει ενθέρμως το θαύμα που έγινε σε μοναστήρι στο Τσερνομπίλ, εκεί που η ραδιενέργεια ήταν θανατηφόρα, και να θαυμάσει πως μετά το σφράγισμα με το σημείο του Σταυρού στο, με βεβαιωμένη με μετρήσεις ραδιενέργεια, κρέας, στις μετέπειτα μετρήσεις, αυτή ήταν μηδενική!
Όσο για τον χιλιοειπωμένο «πόνο» των επισκόπων και των παπάδων για το κλείσιμο των εκκλησιών, που δεν ξανάγινε ποτέ, και για το αστείο επιχείρημα του «επικίνδυνου συγχρωτισμού διά του οποίου μεταδίδεται πολύ εύκολα ο φονικός ιός», θα αντιπαραθέσουμε το χιλιοειπωμένο: «Γιατί δεν ίσχυσε στις εκκλησίες αυτό που ισχύει στις υπεραγορές;». Ή μήπως η Επιστήμη έχει αποφανθεί ότι ο κορονοιός έχει το στέκι του αποκλειστικώς στις εκκλησίες; Ας μας απαντήσει τουλάχιστον, σε αυτό ο π. Χρυσόστομος. Γιατί πάτερ, αφού πονούν τόσο πολύ οι επίσκοποι, δεν όρισαν να γίνονται στο ύπαιθρο οι Θείες Λειτουργίες, λαμβάνοντας τις αποστάσεις και τα προβλεπόμενα μέτρα ασφαλείας; Πως άφησαν ψυχικά άσιτους και στην ουσία αφορισμένους τους πιστούς από τον Θεό, σύμφωνα με τον 80ο Ιερό Κανόνα της Πενθέκτης Συνόδου; (Μπορούν οι ίδιοι να μείνουν άσιτοι σωματικώς επί ένα μήνα και να χορταίνουν βλέποντας πλούσια τραπέζια στην τηλεόραση;) Τι έχει να μας πεί η Επιστήμη επ’ αυτού; Σεβόμαστε τους επιστήμονες, προστρέχουμε σ’ αυτούς, σίγουρα δεν καθόμαστε να μας εγχειρίσει η Παναγία, όπως έκανε στην αγία Σοφία της Κλεισούρας, αλλά αναγνωρίζουμε πως η Επιστήμη έχει όρια.
«Η αληθής μοναχική συνείδηση συμβαδίζει πάντα με το γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα». Ποιο είναι αυτό, για τον π. Χρυσόστομο; Μα τι άλλο; Το φερμουάρ!
Μάλιστα, φερμουάρ στο στόμα για τους μοναχούς. Μα και ο π. Χρυσόστομος μοναχός δεν είναι, αρχιμανδρίτης; Ή επειδή είναι του «Οικουμενικού», μπορεί αυτός και αποφαίνεται; Τείνουμε όμως να πιστέψουμε, ότι καμμία σχέση και γνώση δεν έχει ο π. Χρυσόστομος για τον μοναχισμό. Διότι οι μοναχοί, από την αρχή της μοναστικής πολιτείας, πάντα άφηναν την «ξάπλα» τους και επενέβαιναν στον κόσμο, όταν υπήρχαν προβλήματα αιρέσεων και άλλα, όπως ο Καθηγητής της ερήμου, Μέγας Αντώνιος. Ας μελετήσει ενθέρμως τον βίου του Αγίου, πολύ θα ωφεληθεί.
Ο Άγιος Παίσιος «έλεγε ότι υπάρχουν και ‘‘ευλαβείς με βλάβη’’ … η ‘‘βλάβη’’ αυτού του είδους έχει ποικιλομορφία και δεν απαντάται μόνο στους ως άνω, αλλά και σε κληρικούς όλων των βαθμών, μοναχούς, μοναχές και λαικούς. Και εννοείται πως είναι βλάβη …αδιάγνωστη». Ίσως γι’ αυτό τινές κληρικοί δεν την έχουν διαγνώσει ακόμη, ονόματα δεν λέμε, και μιλούν ως εξουσίαν έχοντες! Μήπως ο π. Χρυσόστομος πρέπει να τα επαναλάβει αυτά, κοιτάζοντας στον καθρέπτη; Κι ας μας εξηγήσει, πως γίνεται το κείμενο του Γέροντος Ευθυμίου, να αποπνέει ταπείνωση, διάκριση, αγάπη για την αλήθεια, αγιοπατερικό άρωμα, ενώ το δικό του να αναδίδει έπαρση, εξουσία, σκοπιμότητα, αγαπολογία, φόβο, κοσμικότητα, φιλοδοξία για μελλοντική δεσποτοποίηση, ακριβώς δηλαδή, τα αντίθετα;
Δεν έχω καμμία απολύτως σχέση με τον γ. Ευθύμιο· ούτε φυσικά με τον πατέρα Χρυσόστομο. Θεώρησα χρέος μου, ως χριστιανός να πω την ταπεινή μου άποψη, γιατί δυστυχώς παρασύρονται πολλοί χριστιανοί με τις αγαπολογίες και τις τρομολαγνείες κάποιων ανθρώπων, όπως του π. Χρυσοστόμου, που αντί να παρηγορεί και να εμψυχώνει τους πιστούς (δε λέμε να μη προσέχουν, λέμε όχι στις υπερβολές), ως είναι ο ρόλος του, τους δημιουργεί υπερβολικές φοβίες ώστε να φοβούνται ακόμη και τη σκιά τους. Τελικά, νίκησε ο Χριστός τον θάνατο ή μήπως όχι; Μήπως ο π. Χρυσόστομος θα μαλώσει και τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ταλλίνης και πάσης Εσθονίας κ. Στέφανο, ο οποίος δήλωσε: «Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, Ας μην φοβηθούμε τίποτε, διότι ο Χριστός νίκησε τον θάνατο. Εάν πιστεύουμε σε Αυτόν, θα αντικρύσουμε τη ζωή. Θα την φανερώσουμε σε άλλους, θα την αποκαλύψουμε, θα την μεταδώσουμε σε πολλούς ανθρώπους γύρω μας. Διότι, Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!…»
(Απάντηση σε σχόλια του π. Χρυσοστόμου Παπαδάκη)
Στεργίου Μπούγια, θεολόγου
Η απειλή του κορονοιού έχει τρομοκρατήσει σχεδόν ολόκληρη την ανθρωπότητα. Και στην Χώρα μας ζούμε τραγικές καταστάσεις που σε πολλούς συμπολίτες μας έσπειραν τον πανικό και τον τρόμο. Ο φόβος και ο τρόμος συνέθλιψε τις ψυχές των ανθρώπων και έκαμψε το ηθικό τους. Ειδικότερα οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί νοιώσαμε ξαφνικά ορφανοί και απροστάτευτοι. Περιφρονημένοι και καταδιωκόμενοι. Οι ιθύνοντες μας έκλεισαν τις Εκκλησιές μας, τα λιμάνια μας, τους χώρους καταφυγής μας και με αντισυνταγματικούς και αψυχολόγητους νόμους μας απαγόρευσαν να λατρεύουμε τον Θεόν μας. Στα παρακάλια μας έκλεισαν τα αυτιά τους και μας φέρθηκαν σαν κακές μητριές. Η φωνή του Λαού του Θεού αγνοήθηκε και τα δικαιώματά του καταπατήθηκαν βάναυσα. Η σκληρή και αφιλάδελφη αυτή στάση και αντιμετώπιση, ιδιαίτερα το κλείσιμο των Ναών και η απαγόρευση της Θείας Κοινωνίας συνέθλιψε τους Χριστιανούς και πολλοί έφτασαν στην απόγνωση. Κατάσταση ιδιαίτερα αρεστή στον ανθρωποκτόνο διάβολο για να καταποντίσει τις ψυχές των αδυνάτων. Βέβαια, μας είπαν, πως όλα τα έκαναν για να μας σώσουν, να μας προστατεύσουν από την επιδημία, αλλά χωρίς την επίκληση και βοήθεια του Θεού.
Αυτήν την ζοφερή εικόνα και κατάσταση αφουγκράστηκε ο Γέροντας Ευθύμιος, ασκητής της Καψάλας Αγίου Όρους, και έστειλε μήνυμα ελπίδας, αγάπης και εμπιστοσύνης στον Παντοδύναμο Θεό. Το μήνυμά του, η φωνή του έφτασε στον καταδιωκόμενο, πονεμένο και απογοητευμένο Λαό του Θεού ως «δρόσος Αερμών», ως «αύρα λεπτή», που ενίσχυσε, στήριξε, παρηγόρησε, φώτισε και έδειξε την σωστή πορεία και αντιμετώπιση που ταιριάζει στους Ορθοδόξους Χριστιανούς.
Πορεία και αντιμετώπιση που θεμελιώνεται στην Παράδοση των Αγίων μας, των Πατέρων μας, των Μαρτύρων και ομολογητών της Πίστεώς μας. Με αυτά που με πόνο ψυχής έστειλε ο παπα – Ευθύμιος ανακουφιστήκαμε οι Χριστιανοί, αναπνεύσαμε καθαρό οξυγόνο που μας βοήθησε να αποβάλουμε το διοξείδιο του άνθρακα που αναγκαστικά εισπνεύσαμε μέσα στο ενδοκοσμικό κουβούκλιο που στανικά μας κλείδωσαν οι επίγειοι Άρχοντες και επίδοξοι «σωτήρες» μας, με απώτερο σκοπό να μας χειραγωγήσουν και αποπροσανατολίσουν. Η γεμάτη πόνο και αγάπη φωνή του Γέροντος Ευθυμίου ενίσχυσε, αλλά και ενόχλησε. Ελέγχθηκαν οι καιροσκόποι που για την βόλεψή τους θυσιάζουν την Αλήθεια και συμβιβάζονται με τα κατεστημένα και αυτό το λένε «σύνεση» και «διάκριση». Ελέγχθηκαν οι διπλωμάτες, οι βολεμένοι, εκείνοι που απολυτοποίησαν το σαρκίον και τον παρόντα εφήμερο κόσμο και υιοθέτησαν πρακτικές ορθολογιστικές, ανθρωποκεντρικές και λησμόνησαν το «εμοί το ζην Χριστός και το αποθανείν κέρδος» (Φιλιπ. 1,21) και το «εάν μη Κύριος φυλάξη πόλιν εις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσων» (ψαλμ. 126, 1).
Ανάμεσα σ΄ αυτούς που ενoχλήθηκαν από την φωνή ενός Μοναχού που για την αγάπη του Χριστού και του πλησίον Αδελφού προτίμησε την έρημο και την σκληρή ασκητική ζωή για να προσεύχεται συνεχώς «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας», είναι και ο Αρχιμ. Χρυσόστομος Παπαδάκης. Ίσως, βιάστηκε, τόλμησε να σχολιάσει με διάθεση ειρωνείας, υποτίμησης, επιτίμησης και ύφος διδασκαλικό. Χωρίς να γνωρίζει τον Γέροντα σχολιάζει την σχέση του με τον άγιο Παίσιο. Ο παπα – Ευθύμιος μαζί με τον μακαριστό παπα – Ισαάκ είχαν Γέροντα τον άγιο Παίσιο και δεν πέρασαν απλά μία και δυό φορές, που ίσως πέρασε και ο π. Χρυσόστομος από το Κελλί του Αγίου, αλλά θεμελίωσαν και στοίχισαν την μοναχική τους πορεία και ζωή με την συχνή καθοδήγηση και τις σοφές συμβουλές του Αγίου. Η ζωή και οι ενέργειες του Γέροντος Ευθυμίου είναι μέσα στο πνεύμα του αγίου Παισίου. Ενώ αυτά που σχολιάζει ο π. Χρυσόστομος είναι αντίθετα με όσα έζησε και είπε ο άγιος Παίσιος. Και μόνο το βιβλίο «Πνευματική Αφύπνιση» της Ιεράς Μονής της Σουρωτής να διαβάσει θα διαπιστώσει πόσα άστοχα και άκρως αντίθετα είναι αυτά που σχολιάζει με αυτά που ο άγιος Παίσιος γράφει. Και τότε, ίσως, αντιληφθεί πόσο αδικεί τον Γέροντα Ευθύμιο. Ο Γέροντας, ως αληθινός Μοναχός, και όχι μισθωτός, χωρίς ίχνος αυτοπροβολής, ούτε και υποτίμησης κανενός, εκφράζει την Αγιοπατερική εμπειρία και λυπάται για το κλείσιμο των Ιερών Ναών, την ταπείνωση που υπέστη η Ελλαδική Εκκλησία εκ μέρους της Πολιτείας και την παραθεώρηση των αγιαστικών μέσων της Πίστεώς μας. Δεν αμφισβητεί και γνωρίζει πολύ καλά την πρόοδο της Ιατρικής επιστήμης, θλίβεται όμως που οι ιθύνοντες για την αντιμετώπιση της επιδημίας στηρίχτηκαν μόνο στην ανθρώπινη δύναμη και λησμονήθηκε ο Μεγάλος Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων μας και τα αγιαστικά μέσα της Εκκλησίας μας. Ακόμη επισημαίνει πως ο φόβος δεν ταιριάζει στον πιστό Χριστιανό και συμβουλεύει να κάνουμε πνευματική ζωή για να μπορέσουμε να αντέξουμε και αντιμετωπίσουμε τα επερχόμενα δεινά. Ζούμε σε δύσκολα χρόνια και αποκαλυπτικά, γι΄ αυτό χρειάζεται εγρήγορση και Θείος φωτισμός. «Έχομε ανάγκη από ειλικρινή μετάνοια, υπομονή ανεξάντλητη και προσευχή αδιάλειπτη, η οποία ενισχύει την Πίστη μας» τονίζει.
Θλίψη προκαλούν οι απόψεις του π. Χρυσοστόμου με αυτά που γράφει: «δεν θεραπεύτηκαν οι δυστυχείς εκείνοι άνθρωποι από λιτανείες και αγιασμούς και περιφορές ιερών και οσίων της πίστεως. Ούτε από την Θεία Κοινωνία που ελάμβαναν… οι λεπροί, λοιπόν, θεραπεύτηκαν όταν έφθασε σ΄ αυτούς το ανακαλυφθέν φάρμακο». Αγνοεί, άραγε, την θεραπεία των δέκα λεπρών του Ευαγγελίου; Δεν γνωρίζει την θεραπεία της αιμορροούσης: «Και γυνή ούσα εν ρύσει αίματος από ετών δώδεκα, ήτις, ιατροίς προσαναλώσασα όλον τον βίον, ουκ ίσχυσεν υπ’ ουδενός θεραπευθήναι, προσελθούσα όπισθεν, ήψατο του κρασπέδου του ιματίου αυτού, και παραχρήμα έστη η ρύσις του αίματος αυτής»; (Λουκ. η΄, 41-56). Αρνείται τις θεραπείες και τα θαύματα του Χριστού και τις αναρίθμητες θεραπείες και τα θαύματα που έγιναν και γίνονται με τις προσευχές και μεσιτείες της Παναγίας μας και όλων των Αγίων; Ο άγιος Λουκάς ο Ιατρός, Επίσκοπος Συμφερουπόλεως, στο χειρουργείο του είχε την εικόνα του Εσταυρωμένου και το σημείο που χειρουργούσε πρώτα το σταύρωνε και μετά έκανε την επέμβαση. Οι έντιμοι επιστήμονες και χριστιανοί ιατροί ομολογούν με ειλικρίνεια, πολλές φορές, «εμείς θα κάνουμε ο,τι μπορούμε, αλλά πάνω από όλα είναι ο Θεός». Αυτά όλα τα αρνείται ο π. Χρυσόστομος; Γιατί με αυτά που σχολιάζει αυτό το συμπέρασμα βγαίνει και αυτό συνιστά βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος.
Οι θεραπείες ή μη ανήκουν στην Βούληση του Πάνσοφου και Παιδαγωγού Θεού και γίνονται προς το συμφέρον των ψυχών μας. «Θεός όπου βούλεται νικάται φύσεως τάξις». Και ασφαλώς εξαρτώνται και από την πίστη του καθενός: «…κατά την πίστιν ημών γενηθήτω…» (Ματθ. 9,29).
Τέτοιες θέσεις και απόψεις αντορθόδοξες και ξένες προς την εμπειρία της Ορθοδόξου Πίστεώς μας δημιουργούν σύγχυση στο πλήρωμα της Εκκλησίας μας. Είναι ολιγοπιστία; Αμφισβήτηση; Ορθολογιστική αντίληψη …; Πάντως δεν είναι καρπός πίστεως, προσευχής και αγαθής γνώμης.
Η επιστολή του Γέροντος Ευθυμίου είναι φωνή εξ ουρανού και ανέπαυσε όλους τους καλοπροαίρετους Ορθοδόξους Πιστούς. Από τους πολλούς που παρηγορούνται και ξεδιψούν κοντά του γνωρίζει τα προβλήματα και τα πνευματικά και τα οικονομικά και, ακριβώς, επειδή γνωρίζει και τα παρόντα και προβλέπει και τα επερχόμενα, έγραψε με ευθύνη, αγάπη, ταπείνωση και πόνο ψυχής προς τους Αδελφούς «υπέρ ων Χριστός απέθανεν» (Ρωμ. 14,15). Η επιστολή του είναι ορόσημο φωτεινό και οδοδείκτης που μας υπενθυμίζει ότι «Ημών το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει» (Φιλιπ. 3,20). Τον ευχαριστούμε εκ βάθους καρδίας και ταπεινά ευχόμαστε να τον σκεπάζει η Χάρις του Θεού και οι ευχές του Αγίου Γέροντός του.
