Φόβος: Τις μέρες αυτές ζούμε μια συνεχή φρίκη. Και δεν αναφέρομαι στη πανδημία αυτή καθ’ εαυτή, αλλά στην τρομοκρατία που μας ασκείται από όλες τις κατευθύνσεις με αφορμή τον κορονοϊό.
Τα ΜΜΕ στα δελτία ειδήσεων απειλούν με φρικτό θάνατο. Δείχνουν εικόνες από Μονάδες Εντατικής Θεραπείας με κρεβάτια και ράντζα, ασθενείς διασωληνωμένους και ιατρούς και νοσηλευτές έτοιμους να καταρρεύσουν. Φωτογραφίες από υγειονομικό προσωπικό κυριολεκτικά εξουθενωμένο. Κλειστά στρατιωτικά φορτηγά σε μεγάλη σειρά που μας πληροφορούν ότι μεταφέρουν φέρετρα. Ειδικούς που με ανάλογο ύφος, ενώ μας συνιστούν ψυχραιμία, μας απειλούν ότι αν δε λάβουμε μέτρα θα έχουμε εκατόμβες θυμάτων. Διεκτραγωδούν την κατάσταση και μας απειλούν ότι θα κρατήσει όχι εβδομάδες αλλά μήνες και χρόνια. Την κυβέρνηση να περικόπτει συνεχώς με «υπεύθυνη» άνεση ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες που ούτε το πιο ανελεύθερο δικτατορικό καθεστώς δε θα τολμούσε να κάνει. Τους εκπροσώπους της να παίζουν το ρόλο του καλού και του κακού. Ο αγαθός, σεμνός επιστήμονας αναλύεται σε λυγμούς όταν αναφέρεται στους γέροντες που θα πρέπει να αφεθούν να πεθάνουν αν δεν γίνουμε υπεύθυνοι και υπάκουοι και ο κακός να μας απειλεί ότι οι ουρές στα διόδια μπορεί να μεταβληθούν σε ουρές πτωμάτων. Οι εκκλησίες έκλεισαν, η Θεία Κοινωνία καταργήθηκε και κάποιοι Ιεράρχες αντί να μας συμπαραστέκονται πνευματικά και να μας υποστηρίζουν με λόγια πίστης, μας εξηγούν πως να πλένουμε τα χέρια μας και να φοράμε τη μάσκα μας. Ο εθνικός διαφημιστής μας μετά το ευρώ, τώρα μας καλεί να μείνουμε μέσα για να ζήσουμε.
Γίνομαι αποδέκτης των αποτελεσμάτων αυτής της έκθεσης στη φρίκη. Τα ξημερώματα χτυπάει το τηλέφωνο και φωνές από την άλλη πλευρά της γραμμής, κλαίγοντας περιγράφουν άσχετα συμπτώματα και το φόβο τους ότι ήρθε το τέλος. «Γιατρέ έβηξα τρεις φορές λες να κόλλησα;» «Έχω τέσσερις μέρες να κοιμηθώ και έχω ταχυπαλμίες. Είναι κορονοϊός αυτός;» «Βάζω συνεχώς θερμόμετρο στον πατέρα μου και είναι απύρετος, αλλά τώρα έχει 37. Μήπως κόλλησε και τον χάσω;» Οι άνθρωποι είναι τρομαγμένοι. Και αυτοί που βγαίνουν στους δρόμους και τις παραλίες και τους πυροβολούν τα ΜΜΕ τρομαγμένοι είναι. Θέλουν να γυρίσουν στην παλιά ζωή τους, αυτή που αισθάνονται ότι χάθηκε πια και να αισθανθούν ότι θα ζήσουν. Και όσο κάνουν τέτοιες ακίνδυνες (τις περισσότερες φορές) για τους ίδιους και τους γύρω τους προσπάθειες, τόσο η Κυβέρνηση τους ενοχοποιεί: «Αν τα πράγματα δεν πάνε καλά εσείς θα φταίτε».
Λοιπόν ας πούμε αλήθειες. Υπάρχει βέβαια και η Ιταλία που στο Βορρά της μετά από μια σειρά αστοχιών έχει μεγάλο ποσοστό κρουσμάτων και θανάτων αλλά υπάρχει και η Γερμανία που με 20.000 κρούσματα έχει 70 θανάτους. Τι συμβαίνει λοιπόν; Τι δε μας πολυτονίζουν και γιατί τόση μαζική φρίκη; Η Ιταλία είναι ένα δείγμα του τι μπορεί να συμβεί όταν η πολιτική ηγεσία καθεύδει. Με χιλιάδες Κινέζους που εργάζονται στους οίκους μόδας και τις τουριστικές επιχειρήσεις του πλούσιου Βορρά να επιστρέφουν από την Κινέζικη πρωτοχρονιά τον Ιανουάριο, με τις προτάσεις για καραντίνα να απορρίπτονται ως «ρατσιστικές», με την εβδομάδα μόδας στο Μιλάνο και το καρναβάλι στη Βενετία να συγκεντρώνουν πολλές χιλιάδες ανθρώπων από όλο τον κόσμο, με την τουριστική περίοδο λόγω καλοκαιρίας να είναι στα πάνω της, με ένα γερασμένο πληθυσμό και ένα σύστημα υγείας διαλυμένο λόγω οικονομικής κρίσης, το αποτέλεσμα είναι δεδομένο. Φωτιά στο μπαρούτι. Χιλιάδες ασυμπτωματικοί φορείς που κυκλοφορούσαν ανύποπτοι και μετέφεραν τη νόσο στους ευπαθείς αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το πράγμα ξέφυγε. Οι άνθρωποι πια πεθαίνουν στο δρόμο γιατί δεν υπάρχουν υποδομές να τους υποστηρίξουν. Έγινε από ολιγωρία το πείραμα που έκανε ο Τζόνσον στη Βρετανία, μόνο που αυτός τουλάχιστον είπε να κλείσουν τους ηλικιωμένους μέσα. Η Ιταλία είναι ένα παράδειγμα κακής διοίκησης και όχι κακών πολιτών ή ενός τρομακτικού ιού.
Η Γερμανία από την άλλη, τον ίδιο ιό αντιμετωπίζει, οργανωμένη, με σοβαρότητα, με επάρκεια τεστ, με ένα σύστημα υγείας οργανωμένο, μπόρεσε όπως φαίνεται μέχρι αυτή τη στιγμή να ελέγξει τη νόσο. Γιατί εκεί βρίσκεται το μυστικό. Να γνωρίζουμε τους ασυμπτωματικούς για να προστατεύσουμε τους ευπαθείς. Και όσοι χρειαστούν υποστήριξη να μπορούν να βρουν κρεββάτι σε νοσοκομείο και ΜΕΘ.
Στην Ελλάδα έχουμε ένα πλεονέκτημα και ένα μειονέκτημα. Το πλεονέκτημα είναι ότι προηγήθηκε η Ιταλία και έτσι πήραμε μέτρα. Θα μπορούσαμε βέβαια να έχουμε προστατευθεί από όσους γύριζαν από χώρες όπως η Κίνα και η Ιταλία, αλλά τότε κάποιοι υπουργοί που τώρα μας κουνούν το δάκτυλο, έλεγαν απευθυνόμενοι στους Κινέζους ότι πρέπει να εκτιμήσουν ότι δεν σταματήσαμε τις πτήσεις, δεν τους περιορίζουμε αλλά τους αγαπάμε και να μας προτιμήσουν το καλοκαίρι ως τουριστικούς προορισμούς. Παρ’ όλα αυτά. Πήραμε μέτρα. Αυτό είναι καλό. Το μεγάλο μειονέκτημα όμως είναι το εγκαταλελειμμένο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Γερασμένο και κουρασμένο γιατί χρόνια έχει να γίνει ανανέωση του προσωπικού και της υλικοτεχνικής υποδομής, συρρικνωμένο για να εξοικονομηθούν χρήματα στο πλαίσιο των μνημονίων και άλλων αναγκών. Μέχρι πριν λίγους μήνες συζητούσαμε αν θα προσληφθούν οι ιατροί των Τμημάτων Επειγόντων γιατί τη διαδικασία είχε κάνει η προηγούμενη κυβέρνηση και καθυστερούσαμε εβδομάδες. Τώρα τους κάναμε ήρωες και τους δίνουμε και δώρο Πάσχα. Κάνουμε προσλήψεις εξπρές. Η ίδια ηγεσία. Υποκρισία. Γι’ αυτό μας τρομοκρατούν. Αν τα πράγματα πάνε καλά τότε απέδωσαν τα μέτρα τους. Αν δεν πάνε καλά φταίμε εμείς οι απείθαρχοι.
Ψυχραιμία φίλοι μου. Η νόσος δεν είναι θανατηφόρα. Δεν είναι τουλάχιστον περισσότερο θανατηφόρα από τη γρίπη με την οποία συνηθίσαμε να ζούμε ακούγοντας ότι ήδη έχουμε περισσότερους από 100 νεκρούς φέτος. Γίνεται θανατηφόρα όταν βρει μπροστά της ανθρώπους εξασθενημένους. Ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα υγείας, πολύ ηλικιωμένους, έτοιμους να λυγίσουν σε κάθε χτύπημα, ακόμη και μικρό. Θα πουν κάποιοι ότι πεθαίνουν και νέοι. Αν δεν έχουν κάποιο πρόβλημα είναι ελάχιστοι. Ηρεμήστε. Το πρόβλημα είναι ότι μεταδίδεται γρήγορα όπως η φωτιά στα ξερά χόρτα και μπορεί να χρειαστεί να ζητήσουμε βοήθεια μαζικά από ένα σύστημα που τώρα προσπαθούμε να στήσουμε στα πόδια του. Χρόνο να κερδίσουμε. Τους αδύναμους να προστατεύσουμε. Αγάπη να δείξουμε. Ο απέναντι δεν είναι ο εχθρός μας είναι αυτός που μας εμπιστεύεται να μην τον βλάψουμε. Ας το δούμε ως δοκιμασία αγάπης και όχι ως αιτία απομόνωσης. Όλοι μαζί θα το περάσουμε, χωρίς φόβο. Δεν κινδυνεύουμε γιατί είμαστε πιο δυνατοί από τον ιό. Ότι κάνουμε το κάνουμε από αγάπη γι’ αυτούς που έχουν προβλήματα αλλά η επιστήμη μέχρι στιγμής τους κρατάει στα πόδια τους και ο κορονοϊός έρχεται να τους γκρεμίσει. Ας σταθούμε δίπλα σε όσους το χρειάζονται, εμείς οι δυνατοί. Να εμψυχώσουμε, να στηρίξουμε, να προστατεύσουμε. Δε φταίμε. Δεν είμαστε υπεύθυνοι. Αυτοί που θα έπρεπε να μας ζητήσουν συγγνώμη μας κατηγορούν από πάνω. Να είμαστε εδώ για όσους το χρειάζονται. Θα νικήσουμε τον ιό αρκεί να μην πεθάνουμε από φόβο. Ας είμαστε κοντά. Ας θυμηθούμε τους στίχους κάποιου ποιητή:
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας,…
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;
