Τού Σεβ. Μητροπολίτου Σεβαστείας κ. Δημητρίου
Κατά το λήγον έτος συμπληρώθηκαν εκατό χρόνια από την γέννησι, και σήμερα, εορτή του Πρωτομάρτυρος Αγίου Στεφάνου, εικοσιτέσσαρα χρόνια από την τελευτή του εξέχοντος Ιεράρχου του Θρόνου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος, εξ ου και η παρούσα πένησσα αναφορά ευγνώμονος υιικής μνήμης.
Η δική μου γενιά στην νεότητά της, γνώρισε τον Γέροντα σαν Μητροπολίτη Χαλκηδόνος, και όχι μόνον.
Το «όχι μόνον» παραπέμπει από την μια στην κοινή τότε συνείδησι κλήρου και λαού, ότι ανθρωπίνως βέβαια, αυτός επρόκειτο να διαδεχθή τον γηραιό πλέον Πατριάρχη Αθηναγόρα, και από την άλλη, ότι αυτός και πάλι, αίρει τον σταυρόν του Πατριαρχικού μαρτυρίου μετ’αυτόν.
Ότι, δηλαδή, μετά τις αλγεινές προεκλογικές εξελίξεις της Πατριαρχικής διαδοχής (1972), «δεν απηρνήθη τον Κρανίου τόπον· δεν διέφυγε της συσταυρώσεως», κατά τον χαρακτηρισμόν του ιδίου. Αλλ’αντιθέτως, ασμένως απεδέχθη να δάκνουν, αυτόν κυρίως, οι όφεις της Πατριαρχικής ράβδου!
Είναι τιμή, λοιπόν, για μας που παρατηρήσαμε και παρακολουθήσαμε, έκαστος κατά το αισθητήριο της δικής του ψυχής, τον περίβλεπτο αυτόν Ιεράρχη να διακονή ευστόχως τα όσια και τα ιερά της Εκκλησίας και του Γένους, κινούμενος εντός των ανωτέρω πλαισίων μιάς ατμοσφαίρας κυμαινομένου άλγους.
Εάν εξαιρέσουμε δε τα πρώτα ελάχιστα χρόνια της Αρχιερωσύνης του -εχειροτονήθη Μητροπολίτης Ίμβρου και Τενέδου την 30ην Νοεμβρίου 1950-, οι συνθήκες άλγους για την έδρα της Μητρός Εκκλησίας παρέμειναν αναλλοίωτες μέχρι τέλους της πλήρους συνέσεως και ευθυκρισίας χαρισματικής εκκλησιαστικής ζωής του.
Ο Γέροντας, ο εκ φύσεως μικρόσωμος και εν τούτοις όσον ελάχιστοι επιβλητικός και μέχρι θαυμασμού αξιοπρόσεκτος αυτός άνθρωπος, υπήρξε μία εκκλησιαστική προσωπικότης που διέθετε κυριολεκτικώς σπάνιους συνδυασμούς προσόντων.
Υπήρξεν αυστηρός και ενίοτε αυταρχικός, έσωθεν όμως ειλικρινώς ανθρώπινος.
Παρά την αυθεντική βαρύτητα και τον ηγετικό ψυχισμό που εκ φύσεως διέθετε, ήταν χαρίεις και κοινωνικά περιζήτητος.
Υπήρξε μοναδικός κήρυξ των αληθειών της πίστεως και προασπιστής των δικαίων του Οικουμενικού Θρόνου και της Ορθοδοξίας όλης, αλλά και βαθυστόχαστος ακροατής της σιωπής και μελετητής του μέτρου της εν ΚΠόλει έδρας της -δύο στοιχείων υπαρξιακής σημασίας γι’αυτήν όπως απέδειξαν οι πολλοί αιώνες της ιστορίας της.
Πιό πολύ όμως ήταν κάτοχος διακεκριμένης εκκλησιαστικής συνειδήσεως, την οποίαν δεν επέτρεψε ποτέ να επισκιάσουν οι ανθρώπινες αδυναμίες που ασφαλώς διέθετε και ο ίδιος.
Τα χαρίσματα αυτά, συνδυαζόμενα και με την πνευματική και διοικητική του δεινότητα και ευλυγισία ασφαλώς συνθέτουν μια εικόνα μεγάλου εκκλησιαστικού κύρους του απελθόντος ιστορικού Ιεράρχου, τον οποίον ανεγνώρισε και ετίμησε η Ορθοδοξία στο σύνολό της, αλλά και ο Χριστιανικός κόσμος.
Υπέρ της καταλλαγής αυτού, ο Χαλκηδόνος Μελίτων, ειργάσθη και εκοπίασε μοναδικώς, τιμήσας και αναδείξας μεγάλως το ιεροκανονικό δικαίωμα του Προεδρικού Θρόνου της ΚΠόλεως ως προς την ανάληψι ιστορικών πρωτοβουλιών.
Άλλωστε, το σύνολο της δημοσίας ζωής του ποτέ δεν παρουσίασε αβουλία. Ήταν μία διαρκής έγκριτος και δικαία πρωτοβουλία.
Στο σημείο αυτό, θα δανεισθώ ένα εντυπωσιακό χαρακτηρισμό που ελέχθη για ένα ιστορικό πολιτικό ηγέτη και που ταιριάζει για τον αοίδιμο Ιεράρχη και πνευματικό μας πατέρα.
Ήταν επί χρόνια ο Γέροντας για το Φανάρι «και ο τιμονιέρης και ο άνεμος»! Τού έδινε σωστή κατεύθυνσι και φτερά. Μέχρι τον Ιούλιο του 1984 που «το λάδι της κανδήλας του» σχεδόν στέρεψε.
Κατακλείων, επιθυμώ να υπενθυμίσω τους αποχαιρετιστήριους λόγους του μακαριστού εκπαιδευτικού της Ίμβρου Λαζάρου Λαζαρίδη, ο οποίος προπέμποντάς τον από το πολύπαθο νησί το 1963 εκ μέρους όλων των εκπαιδευτικών της Επαρχίας, του είπε μεταξύ άλλων:
«Σεβασμιώτατε,
Όταν όλοι μας αργά το βράδυ περνούσαμε από τον δρόμο της Μητροπόλεως και οι αγρόται μας τας μεταμεσονυκτίους ώρας, βλέπαμε να καίη στο γραφείο του Δεσπότη η λάμπα του γκαζιού και ξεύραμε ότι ο ποιμένας αγρυπνεί, και τότε όλοι πηγαίναμε ήσυχοι να κοιμηθούμε.
Ήσασταν η ασφάλειά μας. Τώρα θα σβύση η λάμπα και θα φύγη ο ποιμένας. Πού θα βρούμε την ασφάλεια;».
Τον Δεκέμβριο του 1989, που ο Θεός σαν σήμερα, εορτή του Αγίου Στεφάνου, τον εκάλεσε πλησίον Του, τερματίζοντας το αλάλητο προσωπικό μαρτύριό του, εμείς στο Φανάρι εισήλθαμε στον νέο Πατριαρχικό Οίκο με τους πολλούς χώρους και τα πολλά φώτα. Νοιώσαμε όμως και νοιώθουμε έκτοτε, ότι για το Φανάρι, κατά τους ασταθείς αυτούς καιρούς, μια δυσεύρετη λάμπα ασφαλείας έσβυσε διά παντός.
Αιωνία σου η μνήμη, σεβάσμιε Γέροντα! Αμήν.
Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως, 27-12-2013