Κυθήρων Σεραφείμ: Η Ορθοδοξία σήμερα βάλλεται έσωθεν

Μας λυπεί ιδιαίτερα ο συγχρωτισμός, η εκκλησιαστική κοινωνία και συμπροσευχή και η προσφώνησις ως κανονικών Επισκόπων και «θρόνων Αποστολικών διαδόχων» ακοινωνήτων εκκλησιαστικώς και αιρετικών προσώπων, ανέφερε μεταξύ άλλων ο Μητροπολίτης Κυθήρων κ.Σεραφείμ στην εισηγητική ομιλία του στην Θεολογικήν Ημερίδα του Πανελληνίου Χριστιανικού Ομίλου Ορθοδόξου Ιεραποστολής.
Η ημερίδα έλαβε χώρα στην Αίθουσα «Παρνασσός» στις 14 Μαρτίου 2013. 

Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία : 
Πανοσιολογιώτατε εκπρόσωπε του Μακ. Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.Ιερωνύμου
Σεβασμιώτατοι άγιοι Αρχιερείς,
Άγιοι Πατέρες,
Ελλογιμώτατοι κ.κ. Καθηγηταί των Πανεπιστημίων
Κυρία Πρόεδρε μετά των Μελών του Διοικητικού Συμβουλίου του Πανελληνίου Χριστιανικού Ομίλου Ορθοδόξου Ιεραποστολής
Αγαπητοί μου Αδελφοί,
Ευλογημένο το Ιερό Τριώδιο και χαριτόδωρος ας είναι
η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή∙

Συναχθήκαμε σήμερα εν Ονόματι Κυρίου, στο μέσον της τρίτης εβδομάδος του Ιερού και κατανυκτικού Τριωδίου, για την μελέτη και εποικοδομητική προσέγγισι ενός βασικού, καιρίου και επικαίρου θεολογικού και εκκλησιολογικού θέματος.

Θα μου επιτρέψετε πριν αναφερθώ δι᾽ ολίγων εισαγωγικώς εις αυτό να προβώ στην εξής επισήμανσι :

Δεν ξέρω πόσοι από μας τους Ορθοδόξους πιστούς, που αποτελούμε το Ορθόδοξο Χριστιανικό Πλήρωμα, και πόσο, και σε ποιό βαθμό ενοιώσαμε ή και εβιώσαμε στο τέλος της δεύτερης μ.Χ. χιλιετίας μια μεγάλη αλήθεια, ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα του εκκλησιαστικού μας βίου, τον μεγαλύτερο ίσως θρίαμβο της Εκκλησίας του Χριστού στη μακραίωνη πορεία της. Ένα θρίαμβο, που τις πραγματικές διαστάσεις του, καθώς ζούμε στους ταραγμένους και συγκεχυμένους καιρούς μας και τους ταχείς ρυθμούς των, δεν έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει.

Ο θρίαμβος αυτός σημειώθηκε στις χώρες όπου για πολλές δεκαετίες το πονηρό ονομάζονταν καλό και το καλό πονηρό, το σκοτάδι θεωρήθηκε ως φως και το φως σκοτάδι, το πικρό παρουσιάσθηκε ως γλυκύ και το γλυκύ πικρό,[1] το ψεύδος χαρακτηρίσθηκε ως αλήθεια και η αλήθεια ψεύδος, κατά τον μεγαλοφωνότατον των Προφητών Ησαίαν. Εκεί όπου η αθεία έγινε νόμος και η θεοπαράδοτη χριστιανική πίστις λογίσθηκε ανοησία και παρανομία, η Αγία μας Εκκλησία σύρθηκε υβριζομένη στα δικαστικά έδρανα, ωδηγήθηκε ταπεινωμένη στην εξορία και καρφώθηκε καθημαγμένη στον πιο φρικτό και επώδυνο σταυρό, που γνώρισε στη δισχιλιετή ιστορική διαδρομή της. Οι διωγμοί της πίστεως στα ολοκληρωτικά καθεστώτα του βορρά ήταν οι πιο μεγάλοι σε έντασι και διάρκεια, και οι διώκτες φάνηκαν σκληροί και απηνείς απέναντι στους πιστούς με τα φοβερά βασανιστήρια και τους τρόπους εξοντώσεως, που επινόησαν, όσο ποτέ άλλοτε.

Στα κράτη του αθέου μαρξισμού ο διωγμός ήταν ολοκληρωτικός, συνεχής και ανελέητος. Μας είναι γνωστά τα καταθλιπτικά εκείνα γεγονότα, ανώτερα κάθε περιγραφής, αλλά και δεν έχω χρόνο να επεκταθώ στις ζοφερές και ανάλγητες εκείνες εποχές. Όμως, στο τέλος του 20ου αιώνα το φανταχτερό εκείνο οικοδόμημα των αθειστικών καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος και οι διώκτες της Ορθοδοξίας υποχώρησαν κατά κράτος «μηδενός διώκοντος»[2].

Η Εκκλησία του Χριστού, κατά την ομολογία σεβαστού πνευματικού πατρός, «έβγαινε και πάλι από τις κατακόμβες στολισμένη «ως πορφύραν και βύσσον» τα αίματα των μαρτύρων της, ακμαία, θριαμβεύτρια, λαμπρότερη από τον ήλιο, ωραιότερη από τη σελήνη, δυνατή όσο ποτέ. Τη δύσι της 2ας χιλιετίας φώτιζαν με το ιλαρό φως τους τα φωτοστέφανα εκατομμυρίων συγχρόνων μαρτύρων της πίστεως, η οποία απεδείχθη άλλη μια φορά «η νίκη η νικήσασα τον κόσμον» (Α’ Ιωάν. ε’ 4)[3].
 
 Αλλ᾽ ενώ η Ορθόδοξος Εκκλησία μας αντιμετώπισε τόσον επιτυχώς και νικηφόρως, κατά τον δύσαντα αιώνα, τους εξωτερικούς της εχθρούς, εν τούτοις η εκ των έσω πολεμική στον αιώνα που πέρασε και σ᾽ αυτόν που ζούμε πήρε και παίρνει έναν πιο δραματικό και απειλητικό χαρακτήρα. «Η αίρεσις, παρατηρεί ο ίδιος σεβαστός πνευματικός πατήρ, ως εσωτερικός κίνδυνος, δεν παρουσιάσθηκε αυτή τη φορά με το αληθινό της πρόσωπο. Ο κίνδυνος προεκλήθη από το πνεύμα του συγκρητισμού, που άρχισε σταδιακά να διεισδύη μέσα στα σπλάχνα της Ορθοδοξίας. Καί, δυστυχώς, αυτό το πνεύμα το υπηρέτησε, παρά τις ενδεχομένως καλές στην αρχή προθέσεις της, και η λεγόμενη Οικουμενική Κίνησι, που αναπτύχθηκε στον 20ο αιώνα και ζητούσε να βοηθήση στην πραγματοποίησι του ιερωτάτου σκοπού της επανενώσεως όλων των Χριστιανών … Όμως ο Οικουμενισμός, ο οποίος ανεπτύχθη για να υπηρετήση με διάφορες μεθόδους αυτή την προοπτική, απεδείχθη τελικώς «ο σύγχρονος μέγας πειρασμός της Ορθοδοξίας»[4]. Το πνεύμα ενός παγκοσμίου θρησκευτικού συγκρητισμού κυριάρχησε στις σχετικές ενέργειες»[5].

Η Ορθοδοξία σήμερα, που βάλλεται έσωθεν για να καταρριφθή το θεόκτιστο τείχος της Ορθοδόξου Αγιοπατερικής Παραδόσεώς της, να μετατοπισθούν ή και να αφανισθούν τελικά «τα αιώνια όρια α οι Πατέρες έθεντο» με τα Θεοφώτιστα Δόγματα και τους Θείους και Ιερούς Κανόνας και τοιουτοτρόπως να εξισωθή η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία με τις ετερόδοξες ομολογίες, τις αιρέσεις και ακόμη με τις διάφορες θρησκείες, καλείται και πάλι να δείξη την αληθινή της Χριστιανική ταυτότητα, και να υπερασπισθή την ακεραιότητα του δόγματος και της δογματικής της διδασκαλίας. Προκαλείται για να διακηρύξη την σταθερή και ασάλευτη πίστι και πεποίθησί της ότι είναι και παραμένει η αληθής, οργανική και αδιάσπαστη συνέχεια της αρχαιοκαθολικής Εκκλησίας, η Εκκλησία των αγίων Αποστόλων, των αγίων Μαρτύρων και των Θεοφόρων Πατέρων, η μόνη και άσπιλος Αγία του Χριστού Εκκλησία, μέσα στην οποία ο πιστός πραγματοποιεί τον ύψιστο σκοπό της ζωής του, τη σωτηρία και τη θέωσι.

Είναι, λοιπόν, η Αγία μας Εκκλησία όχι μόνο η νικήτρια και θριαμβεύτρια κατά των εξωτερικών εχθρών της, αλλά και η διαρκώς μαχομένη και αντιπαλαίουσα μέσα στα κύματα ενός ύπουλου εσωτερικού εχθρού, του συγχρόνου θρησκευτικού συγκρητισμού και της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, ο οποίος ως άλλος οδοστρωτήρας αποβλέπει στην εξίσωσι και ισοπέδωσι των πάντων μέσα στον θρησκευτικό χώρο και στοχεύει στην επιβολή ενός δογματικού και θρησκευτικού συγκρητισμού και στη δημιουργία ενός είδους πανθρησκείας.[6] Το ιερό σκάφος της Εκκλησίας μας κλυδωνίζεται και πάλι. Η θάλασσα μαίνεται γύρω του. Τα κύματα επαφρίζοντα υψώνονται απειλητικά. Όμως, είμαστε απόλυτα βέβαιοι ότι όσες θύελλες κι᾽ αν ξεσπάσουν, όσοι πόλεμοι και διωγμοί και αν κηρυχθούν, όσα κύματα και αν σηκωθούν, «του Ιησού το πλοίον καταποντίσαι ουκ ισχύει»[7] και η Αγία μας Εκκλησία, η Κιβωτός της σωτηρίας μας, «ναυάγιον ουχ υπομένει».[8]

Άγιοι Πατέρες και Αδελφοί,

Με αυτήν την επισήμανσι και αυτά τα δεδομένα, τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα, τα θεάρεστα και τα λυπηρά και ανησυχητικά, το Διοικητικό Συμβούλιο και τα μέλη του Π.Χ.Ο.Ο.Ι. απεφάσισαν, έπειτα και από την δική μου ως Πνευματικού συγκατάθεσι και παρότρυνσι, να οργανώσουν την Θεολογική αυτή Ημερίδα με γενικό θέμα :
«ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ – ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ – ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»
και με 4 επί μέρους θέματα, τα οποία είδατε στις προσκλήσεις και το πρόγραμμα της Ημερίδος.

  Πιστεύουμε ότι σε καιρούς δυσχείμερους πνευματικά, σε χρόνους συγχύσεως, πλάνης και αμφισβητήσεως, «εν ημέραις πονηραίς, εν αίς η των πολλών αγάπη εψύγη, ως έφη ο Σωτήρ»,[9] ο Πανελλήνιος Ιεραποστολικός Όμιλος με τα επαρχιακά παραρτήματά του εκτίει χρέος ιερό και επιτακτικό, επιβεβλημένο και εμπνευσμένο από τις ευχές και τις υποθήκες του αειμνήστου Ιδρυτού του, του ασυμβίβαστου και καρτερόψυχου αγωνιστού της Ορθοδοξίας αοιδίμου Μητροπολίτου Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων κυρού Κωνσταντίνου, να φυλάσση ως κόρην οφθαλμού την Αγίαν Ορθόδοξον Παράδοσιν της Εκκλησίας μας, να την προασπίζεται και να την προβάλλη με τέτοιες και παρόμοιες εκδηλώσεις, με γνήσιο ταπεινό και εκκλησιαστικό φρόνημα και ουδέποτε με κάποια φαρισαική υπεροψία.

Λυπούμεθα ειλικρινά, όταν παραθεωρούνται και παραβιάζονται οι Θείοι και Ιεροί Κανόνες, που είναι αιωνίου κύρους και παντοτινής-οικουμενικής ισχύος, διότι, αφ᾽ ενός μεν τίποτε το θετικό, ουσιαστικό και λυσιτελές δεν επιτυγχάνεται με τον τρόπο αυτό -μόνο σκανδαλισμός του Χριστεπωνύμου Ορθοδόξου Πληρώματος παράγεται- και αφ᾽ ετέρου, κατά τον λόγον του αειμνήστου και κεχαριτωμένου Αρχιμανδρίτου π.Επιφανίου Θεοδωροπούλου, αγίου και διακεκριμένου Κληρικού και αρίστου Κανονολόγου, οι Ιεροί Κανόνες, παραβιαζόμενοι και εκτοπιζόμενοι, εκδικούνται … Μας λυπεί ιδιαίτερα ο συγχρωτισμός, η εκκλησιαστική κοινωνία και συμπροσευχή και η προσφώνησις ως κανονικών Επισκόπων και «θρόνων Αποστολικών διαδόχων» ακοινωνήτων εκκλησιαστικώς και αιρετικών προσώπων, όταν μάλιστα αυτά έχουν την ποντιφικήν και την του αρχηγού Κράτους ιδιότητα. Ουκ έξεστιν ημίν τοις Επισκόποις αποκαλείν τους αιρετικούς αξίους ή και έχοντας Αποστολικήν διαδοχήν. Αυτό το θεοφιλές έργο της περιθριγκώσεως των ιερών της Ορθοδόξου Πίστεώς μας Δογμάτων και των Θείων και Ιερών Κανόνων, ως και της καθόλου Ορθοδόξου Παραδόσεώς μας πρωτεύει και προέχει και έπονται οι προς όλον τον κόσμον και τις χώρες της Ιεραποστολής προσπάθειες προωθήσεως της ομολογουμένως πολλαπλής και αξιοθαύμαστης βοήθειας (χρηματικής, φαρμακευτικής, αποστολής ρουχισμού, ιερατικών αμφίων, εκκλησιαστικών ειδών και βιβλίων, ειδών τροφίμων και λοιπών άλλων) του Πανελληνίου Ορθοδόξου Ομίλου μετά των επαρχιακών παραρτημάτων του.

Θα μου επιτρέψετε πριν κατέλθω από το βήμα να συγχαρώ και να ευχαριστήσω θερμά τους ελλογιμωτάτους κκ.εισηγητάς της αποψινής Ημερίδος, τον πολυαγαπητόν Αδελφόν μου και επί 25ετίαν συνιεροκήρυκα εις την Ιεράν Μητρόπολιν Ύδρας Πανοσιολ. Αρχιμανδρίτην π.Νικόδημον Αεράκην, τους κκ.Καθηγητάς των Πανεπιστημίων : Κωνσταντίνον Νιάρχον, Δημήτριον Τσελεγγίδην και Απόστολον Νικολαίδην, τον συντονιστήν της Ημερίδος Ομότιμον Καθηγητήν κ.Εμμανουήλ Μικρογιαννάκην, τον Σεβ. Μητροπολίτην Πειραιώς κ.Σεραφείμ διά την παρουσίαν και την διάθεσιν του διακεκριμένου Ρ/Σ της Πειραικής Εκκλησίας για την μετάδοσιν της Ημερίδος, τους Αγίους Πατέρας και Αδελφούς, τον Φιλολογικόν Σύλλογον «Παρνασσός» διά την παραχώρησιν της αιθούσης και πάντας υμάς τους αγαπητούς εν Χριστώ αδελφούς, οι οποίοι τιμάτε με την παρουσία σας το θεολογικό μας αυτό συμπόσιο. Καλή ακρόασι, ευλογημένο το Ιερό Τριώδιο και καλή Τεσσαρακοστή.-
____________________
[1]Ησ. 5,20.

[2] Παρ. 28,1.

[3]Αρχιμ. Αστερίου Σ. Χατζηνικολάου, Η Ορθοδοξία στη θύελλα του συγχρόνου συγκρητισμού, σελ. 11-12, Αθήναι, Μάρτιος 2002.

[4] Πρβλ. Κων. Μουρατίδου, Οικουμενική Κίνησις – Ο σύγχρονος μέγας πειρασμός της Ορθοδοξίας, εκδ. «Ορθοδόξου Τύπου», Αθήναι 1973.

[5] Αρχιμ. Αστερίου Σ. Χατζηνικολάου, μνημ. έργον, σελ.12-13.

[6]Πρβλ. Αρχιμ.Σπυρίδωνος Μπιλέλη, Η οικουμενική αποστολή της Ορθοδοξίας, Αθήναι 1970, σελ. 10-11.

[7] Ιω. Χρυσοστόμου, Ομιλία προ της εξορίας, P.G.52,427.

[8] Ιω. Χρυσοστόμου, Ότε της Εκκλησίας έξω ευρεθείς Ευτρόπιος… P.G.52,398.

[9] Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, Ασματική Ακολουθία μηνός Νοεμβρίου.