Σ’ αυτή την πόλη – φάντασμα, κανείς πια δεν θ’ ακούει τα …ουρλιαχτά σου

του Γιάννη Κανελλάκη

Στο τέλος του δρόμου ίσως να χαθούμε. Δεν θα ακούγονται οι φωνές μας, δεν θ΄ακούγονται οι ανάσες μας. Μη φωνάξεις δυνατά, δεν θα σ΄ακούσουν, δεν θα μ΄ακούσουν, δεν θα μας ακούσουν. Οι θόρυβοι των βολεμένων θα σκεπάζουν τις κραυγές μας. Το περπάτημα των «αρχιτεκτόνων» της τύχης μας θ΄αφήνει ίχνη προσκυνημένων, ξενόδουλων, αυλοκολάκων και υποταγμένων. Είναι αυτοί που σκοτώνουν τον λαό…

Στο κορμί σου, η μπότα του κατακτητή θα στραγγαλίζει το απροσδιόριστο και αβέβαιο, για σένα, αύριο. Στους δρόμους θα δακρύζεις για την βεβήλωση του βίου σου. Άνθρωποι μονάχοι, θύματα προδοτών και συνθηκολόγων,  θα αναζητούν μια πατρίδα.  Θα στέκουν αντίκρυ στην ελπίδα σαν να υπάρχει ασυμφωνία χαρακτήρων. Προσδοκίες που δεν ανταποκρίθηκαν, αναζητούν τις ευθύνες στους υδροκέφαλους δυνάστες μας. Τους αργυρώνητους….

Στα ερείπια των υποσχέσεων, για δήθεν, ένα καλύτερο μέλλον, θα σκάβεις να βρεις κομμάτια ζωής. Η μοναξιά στους δρόμους, θα σκεπάζει την απελπισία αυτών, που περπατούν πάνω στα χαλάσματα της πραμάτειας τους. Γκρεμισμένο θα βλέπουν τριγύρω τους το υστέρημα τους που απέκτησαν με στεναγμούς  και πόνους. Στα όνειρα, θα χτίζουν έναν άλλο κόσμο, χωρίς ποτέ να τον βρίσκουν, αφού όλα τα μετέτρεψαν σε ένα ατέλειωτο τρόμο.

Κηφήνες ατιμώρητοι, σε οδήγησαν στην σφαγή και σε εγκατέλειψαν ετοιμοθάνατο , γιατί αυτό τους βολεύει. Προδότες, πατριδοκάπηλοι και πατριδόμποροι, σου τσάκισαν την σπονδυλική στήλη και σ΄άφησαν, ίσια – ίσια για να σέρνεσαι. Δεν θα σηκωθείς ποτέ αν οι δρόμοι δεν πλημμυρίσουν με εκατομμύρια εσένα, εμένα, εκείνους και τους άλλους. Μας θέλουν ένα κοπρολαό χωρίς αξιοπρέπεια και χωρίς αύριο. Μας θέλουν άοσμους και τελειωμένους. Μας θέλουν… δικούς τους. Θέλουν να τους …πουληθούμε.

Οι μικροί δούλοι των αντιλαϊκών νόμων και μνημονίων προσπαθούν  να εξυπηρετούν, όσο μπορούν περισσότερο, τ’ αφεντικά τους για να ζήσουν λίγο ακόμη, πριν οδηγηθούν στα σκοπευτήρια, όπως ένας εξαθλιωμένος λαός απαιτεί. Οι ίδιοι ξενόδουλοι συνθηκολογούν σε όλα ερήμην ενός λαού που του γκρέμισαν ιδανικά και αξίες.

Στους τοίχους θα ψάχνουμε να βρούμε τις φωτογραφίες μας για να επιβεβαιώσουμε ότι υπάρχουμε. Κι αν φύγεις, ίσως να μην συναντηθούμε. Σε ταμπέλες θα γράφεις λέξεις που θα σου θυμίζουν εκείνα τα χρόνια, πριν γίνεις διαβάτης της γης. Πριν προσκυνημένοι και νταβατζήδες σε κάνουν άνεργο, άστεγο, άπορο, ξεχασμένο. Αυτοί που σε κατέστρεψαν, σου υπόσχονται τώρα ότι θα σε βολέψουν για να μην τους λυντσάρεις.  Αυτοί είναι οι λεγόμενοι άθλιοι !!!

Σαν αδέσποτες μέρες οι νοσταλγίες σου θα γίνονται τοιχογραφίες στο πέρασμά σου από λεωφόρους ερημικές, στην αναζήτηση για κάτι άλλο, καλύτερο για σένα. Θα θυμάσαι ότι κάποτε συναντιόμαστε κι ονειρευόμαστε στη χώρα που γεννηθήκαμε, στο μέρος που δημιουργήσαμε. Τώρα, με αναμνήσεις γεμάτες πληγές, γινόμαστε αποδημητικές φιγούρες για άλλη γη και άλλο κόσμο. Είτε εντός, είτε εκτός συνόρων, ορίων και περιθωρίων.

Θα αντέξεις ; Τα χιλιάδες τίποτα θα σε σκεπάζουν, ως μικρές ελπίδες στη ζωή και θα καταριέσαι αυτούς που σε πρόδωσαν στη χώρα σου, στη γη σου, στον ήλιο σου και το φεγγάρι σου. Ξέρεις να παλεύεις, να αντιστέκεσαι, αλλά θα σε βλέπουν σαν ξένο οι περισσότερο, σαν φίλο κάποιοι άλλοι και σαν τίποτα οι υπόλοιποι.

Μην ξεχνάς, όπου και να πηγαίνεις να κουβαλάς μαζί σου την μικρή βαλιτσούλα σου με τα όνειρά σου και την ελπίδα σου. Κάποτε τα σκοτάδια θα γίνουν φως και θα  χαμογελάσεις όπως και πριν, όταν ήσουν παιδί. Όταν ήσουν …άνθρωπος !!! Καλή τύχη !

Σ΄αυτή την πόλη κανείς πια δεν θ΄ακούει τα …ουρλιαχτά σου!  Η λευτεριά θάρθει μόνο με εξέγερση….Καληνύχτα σας!