“ΜΗ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙΣ ΧΑΡΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΟΨΟΥΝ ΤΗ ΓΑΛΗΝΗ ΜΟΥ”
Γράφει η Δέσποινα Χίντζογλου-Αμασλίδου
Το χρήμα, η δόξα κι η περήφανη γνώση μπήκαν ευπρόσδεκτοι στο σπίτι του.
Γρήγορα όμως έγιναν αφέντες και δεσμοφύλακες μαζί.
Οι επιθυμίες του άνθισαν και καμάρωνε τα άνθη τους, όμως δεν χάρηκε ποτέ καρπούς,
γιατί τα άνθη…κάηκαν απ’τον λίβα του θαυμασμού του.
Μετά οι δεσμοφύλακες σκότωσαν λίγο-λίγο την ψυχή του και στην κηδεία της
χαμογελούσαν ειρωνικά.
Πίσω τους κι αυτός, χωρίς να αναγνωρίζει τους δολοφόνους της ψυχής του, χωρίς να νοιώθει την ευθύνη του.
Θεέ μου, μη μου δώσεις θησαυρούς που δεν μπορώ να διαχειριστώ.
Μη μου δώσεις χαρές, που θα κάψουν την γαλήνη μου.
Μη μου δίνεις ό,τι σου ζητώ, γιατί θα πάρουν τα μυαλά μου αέρα.
Δώσε μου μόνο την επιθυμία, νάσαι Εσύ η ανάγκη μου.
