Του Γιωργου Θεοχάρη
Παρουσία ηγουμένων, του πολιτικού διοικητή κ. Αρίστου Κασμίρογλου και δεκάδων μοναχών της Αγιορείτικης πολιτείας έγινε σήμερα το πρωί η ενθρόνιση του νέου ηγουμένου της Μονής Εσφιγμένου, Αρχιμανδρίτη Βαρθολομαίου, στο κονάκι της Μονής στις Καρυές.
Μετά τη πανηγυρική θεία λειτουργία που προηξήχε ο ηγούμενος της Μονής Μεγίστης, πρώτη τη τάξει Μονή, συλλειτουργούντων ηγουμένων του Άθωνα, μεταξύ των οποίων και ο ηγούμενος της Μονής Βατοπαιδίου, Αρχιμανδρίτης Εφραίμ, πραγματοποιήθηκε η τελετή της ενθρόνισης κατά τη διάρκεια της οποίας δόθηκε η υπόσχεση από τον νέο ηγούμενο για την απερέγκλιτη συνέχιση του έργου της Μονής με σκοπό την ενότητα και αδελφοσύνη μεταξύ των Ιερών Μονών.
 |
||||
 |
||||
 |
||||
 |
||||
 |
||||
 |
||||
 |
||||
 |
||||
 |
||||
|
Λόγος ἐνθρονιστήριος
Πανοσιολογιώτατοι Ἅγιοι Ἀντιπρόσωποι οἱ ἐκπροσωποῦντες τήν Ἱεράν Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους
Πανοσιολογιώτατοι Ἅγιοι Καθηγούμενοι
Ἐξοχώτατε Κύριε Διοικητά τοῦ Ἁγίου Ὄρους
Ὁσιώτατοι Πατέρες καὶ ἀδελφοὶ
Εὐλαβεῖς προσκυνηταί
Ἐκ βάθους ψυχῆς, ἔμπλεως συγκινήσεως, δέους καὶ εὐγνωμοσύνης, ἡ ταπεινότης μου εὐχαριστοῦσα τὸν Ἅγιο Θεὸ, ἐπαναλαμβάνει κατὰ τὴν σπουδαία αὐτὴ στιγμή, ἐκ προσώπου συμπάσης τῆς ἐσφιγμενιτικῆς ἀδελφότητος τὸ τοῦ Προφητάνακτος:
«Ἐξομολογήσομαί σοι, Κύριε, ἐν ὅλῃ καρδίᾳ μου, καὶ ἐναντίον ἀγγέλων ψαλῶ σοι, ὅτι ἤκουσας πάντα τὰ ῥήματα τοῦ στόματός μου. προσκυνήσω πρὸς ναὸν ἅγιόν σου καὶ ἐξομολογήσομαι τῷ ὀνόματί σου ἐπὶ τῷ ἐλέει σου καὶ τῇ ἀληθείᾳ σου, ὅτι ἐμεγάλυνας ἐπὶ πᾶν τὸ ὄνομα τὸ ἅγιόν σου». Ψαλ. 137,1,2
Δοξολογῶν καὶ εὐλογῶν τὸν Θεὸ καὶ ἔχων ἐνώπιόν μου τὸ ἀγαπημένο πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, μὲ πίστι καὶ ἀφοσίωσι ἀκολουθῶ τὴν ἔκβαση τοῦ θελήματος τῶν ὁσιωτάτων ἐσφιγμενιτῶν πατέρων, οἱ ὁποῖοι διὰ τῶν τιμίων ψήφων τους μοῦ ἀνέθεσαν παμψηφεί τὴν καθηγεσία τῆς καθ’ ἡμᾶς Σεβασμίας Βασιλικῆς, Πατριαρχικῆς καὶ Σταυροπηγιακῆς Μονῆς τοῦ Ἐσφιγμένου.
Πανοσιολογιώτατε Ἅγιε Ἀντιπρόσωπε τῆς Μεγίστης Λαύρας εὐχαριστῶ ἐκ βάθους καρδίας διὰ τοὺς πρόφρονας λόγους. Τούς ἤκουσα ὡς ἐάν ἀπηυθύνοντο πρός ἄλλον, ἐγώ ὁ ἔσχατος, αὐτούς τούς λόγους τούς ὁποίους ἐπί σειράν δεκαετιῶν ἄν μὴ καί ἑκατονταετιῶν ἔχουν ἀκούσει μεγάλες μορφές παλαιῶν ἀλλά καί νῦν ἁγιορειτῶν ἡγουμένων. Λαμβάνω ἀπό τήν Ἱερὰν Κοινότητα τήν ἡγουμενική ράβδο, τήν τιμία καί βαρεία, μέ συνοχή καρδίας καί αἴσθησι ὑψηλοῦ χρέους καί μέ πολλή τή συγκίνησι, διότι αὐτή ἡ ἁπλῆ κατά τά ἄλλα χειρονομία πρός τόν νέο ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἐσφιγμένου ὑποδηλώνει καί συμβολίζει τήν ἀπαρασάλευτο διαδοχή καί συνέχεια τῶν γενεῶν τῶν ἁγιορειτῶν ἀλλά καί τήν συνάρθρωση τῶν ἁγιορειτικῶν ἱερῶν Μονῶν καί τήν ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ κοινωνία αὐτῶν πρός ἀλλήλας. Ἡ ὑπό τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος ἐγκαθίδρυσις τοῦ ἡγουμένου καί ἡ ἐγχείρισις τῆς ἡγουμενικῆς ράβδου ἀπὸ αὐτὴν περικλείουν τήν πεμπτουσία τῆς ἱερᾶς ἁγιορειτικῆς ἑνότητος, τῆς ὁποίας τό εἰδικό βάρος καί τήν σημασία τόσον ἐντόνως ἀλλά καί πικρῶς ἔχει συναισθανθῇ ὁ ἁγιώνυμος τόπος καί ὑπέρ τῆς ὁποίας ἐδαπάνησαν καί ἐξακολουθοῦν νά δαπανοῦν οἱ ἁγιορεῖται πολύτιμον ἰκμάδα.
Καὶ Σεῖς, Ἅγιοι Καθηγούμενοι, Ἅγιοι Ἀντιπρόσωποι εἰς τὴν Ἱερὰ Κοινότητα καὶ λοιποὶ ἐκπρόσωποι τῶν Ἱερῶν τοῦ Ἄθωνος Μονῶν καί σκηνωμάτων, καθὼς λέγει καὶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος «Δέξασθε λόγον νεόκτιστον ἐπὶ νεοκτίστῳ ποιμένι· δέξασθε φωνὴν εὐχαριστήριον ἐπὶ τοῖς ὁρωμένοις θαύμασι. Μικροὶ μὲν ἡμεῖς καὶ ἐλάχιστοι ἐν υἱοῖς Ἰσραήλ· εὐχαριστεῖν δὲ πλουσίως οὐδὲν κωλύει καὶ τοὺς μικρούς. Τὴν μὲν οὖν τελεωτέραν εὐφημίαν ἀποδώσουσι τῷ Θεῷ πάντως οἱ τελεώτεροι· ἡμεῖς δὲ τὴν κατὰ δύναμιν εἰσοίσομεν σήμερον. Τοιγαροῦν ᾄσατε τῷ Κυρίῳ ᾆσμα καινόν ὅτι θαυμαστὰ ἐποίησεν» (ΛΟΓΟΣ Εἰς χειροτονίαν – ὁμιλία ἐκδοθεῖσα Εὐλαλίῳ ἐπισκόπῳ»).
Δεχθῆτε λοιπόν παρακαλῶ ἅγιοι πατέρες τὴν παράκλησι, νὰ μεταφέρετε τὸ μήνυμα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ φιλαδελφίας εἰς τὰς Ἱερὰς Μονὰς Σας, εἰς τὸ Ἱερὸν Σῶμα ἀλλὰ καὶ μέχρι τῶν ἀκρωριῶν τοῦ ἁγιωνύμου ἡμῶν τόπου. Νά εἶστε ὅλοι βέβαιοι, ὅτι ἡ Μονή τοῦ Ἐσφιγμένου ἔχεται στερρῶς τῆς ἁγιορειτικῆς παραδόσεως καὶ διὰ τοῦ οἴακος ἀκριβῶς τῆς παραδόσεως θὰ ἐξακολουθήσῃ συμμετέχουσα εἰς τὴν ἀπὸ κοινοῦ ἀντιμετώπισι τῶν ἀναφυησομένων εἰς τὴν μοναστικὴ πολιτεία μας ζητημάτων.
Καὶ ἤδη ἀπευθύνομαι πρὸς Ὑμᾶς ἀδελφοὶ μου Ἐσφιγμενῖται λίαν ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ καὶ πολυφίλητοι.
Κατὰ τὴν στιγμὴ αὐτή ὁ νοῦς μου ἀνατρέχει εἰς τὸν πρότριτα κοιμηθέντα Γέροντά μας, τόν πρῶτο ἡγούμενο τῆς Μονῆς κατὰ τὴν νέα φᾶσι της, ἐκείνην τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς κανονικότητος καὶ τῆς ἐπανόδου της εἰς τό Ἱερὸν Σῶμα τῶν ἀθωίτιδων Ἱερῶν Μονῶν. Ὡς εἶπε προσφυῶς ὁ Σεπτὸς προκαθήμενος τῆς Μητρὸς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας πρὸ ἡμερῶν κατὰ τὴν ὅλως τιμητικὴ ἐπίσκεψί του ἐνταῦθα, ὁ μακαριστός ἡμῶν Γέρων Χρυσόστομος εἶναι σήμερον ὁ μέγας παρὼν μεταξύ ἡμῶν. Καὶ ἡμεῖς συμπληροῦμεν: ἄν καὶ κοιμηθείς ζῆ ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν, ἄν καί ἀπελθών ἱερουργεῖ νοερῶς ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου τοῦ ναοῦ τούτου, ἄν καί ἀποχαιρετήσας ἡμᾶς, χαιρετίζει τήν συνέχισι τοῦ ἔργου του. Ἐκοιμήθη ἀλλ’ ἡ βιωτὴ του ὑπῆρξε τόσον ἐντόνως παραδειγματική, ὥστε νὰ προσφέρῃ ἀσφαλῆ πυξίδα διὰ τὴν εἰς τά πρόσσω πορεία τῆς ἀδελφότητός του καί φωτεινό φάρο δι’ ἐμὲ εἰς τὴν ἐπίμοχθο πηδαλιουχία τοῦ σκάφους.
Ἡ ἀνάληψις τῆς ἡγουμενικῆς ῥάβδου ὁδηγεῖ καθηκόντως ἐν πρώτοις πρὸ τῆς εὐθύνης τῆς ὑπευθύνου στηρίξεως κάθε ψυχῆς ἐντὸς τῆς ἀδελφότητος εἰς τὸν ἀγώνα πρὸς τὴν σωτηρία της. Ἐφ’ ὅσον ὁ στόχος, τὸ πρῶτον καὶ κύριον μέλημα τοῦ μοναχοῦ, εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ἑαυτοῦ ψυχῆς μακρὰν πάσης τύρβης περὶ τὴν ὕλην, ἄρα ἀντίστοιχος εἶναι καὶ ὁ προσανατολισμός τοῦ ἡγουμένου, ὁ ὁποῖος μὲ ἀκραιφνὲς ἐκκλησιαστικὸν φρόνημα, μὲ ὅπλο τὴν ἀγάπη καὶ ἐφόδια τὰ μοναχικὰ ἰδεώδη, προβάλλων ἑαυτὸν διαρκὲς παράδειγμα πατρὸς καὶ ἀδελφοῦ, ὀφείλει νὰ παρίσταται ἀρωγὸς εἰς τὴν σχετικὴ προσπάθεια ὅλων τῶν μελῶν τῆς ἀδελφότητος. Αὐτονόητον εἶναι τό ὅτι θὰ πράξωμεν τὸ κατὰ δύναμιν, ὥστε νὰ κρατήσωμεν τὸ μέγα βάρος τῆς εὐθύνης αὐτῆς καὶ ἀντεπεξέλθωμεν εἰς τὰς ὑφισταμένας καὶ τυχὸν ἐμφανισθησομένας ἀνάγκας. Ταυτοχρόνως, ἀπὸ τοῦ σεπτοῦ ἐν τῇ ταπεινότητί του τούτου θρόνου καλῶ καὶ παρακαλῶ ὅλους σας ἀδελφοὶ, νά ἀφοσιωθῇ ἕκαστος εἰς τὰ κατ’ αὐτὸν καὶ νὰ θεωρῇ ἀνὰ πᾶσα στιγμή, ὅτι ὁ Καθηγούμενος εἶναι ἕτοιμος νά ἀκροασθῆ αὐτοῦ καὶ ἀνταποκριθῇ εἰς τὰς τυχὸν χρείας του.
Ἡ ἐγκαθίδρυσις τοῦ Ἡγουμένου ἀγαπητοί μου ἀδελφοί καί ὁσιώτατοι Πατέρες κανονικῶς ἔδει νά λάβῃ χώραν εἰς τό Καθολικὸν τῆς Μονῆς ὡς ἐτονίσατε καὶ Ὑμεῖς Ἅγιε Λαύρας. Γίνεται ὅμως ἀναγκαστικῶς ἐδῶ, διότι ὁ ναός αὐτός τοῦ Ἀντιπροσωπείου τῆς Μονῆς ἐν Καρυαῖς τυγχάνει ὁ μόνος ἐλεύθερος, ἐνῶ τὸ Καθολικὸν δυστυχῶς τελεῖ ἀκόμη ὑπὸ κατάληψιν. Ἄς ὅψονται ὅσοι κινοῦν τά νήματα τῆς καταλήψεως. Καί λέγω τοῦτο διότι ὅλοι αἰσθανόμεθα καί γνωρίζομε ὅτι ἡ κατάληψι δέν ζῆ πλέον ἀφ’ ἑαυτῆς. Τροφοδοτεῖται καί ὑποθάλπεται τεχνητῶς. Μέ ὄχημα μίαν μικρή ὁμάδα φανατικῶν καί ἐπάνω εἰς τούς ὦμους περισσοτέρων παραπλανηθέντων ἀνθρώπων πού ἐντύθηκαν ἄγνωστο πῶς καί μέ ποῖες ὑποσχέσεις τό τίμιο ράσο, κάποιοι, κινούμενοι ὑπογείως, κατευθύνουν ἀκόμη τήν ὑπόθεσι. Ἄς εἶναι. Ὅ,τι καί νά κάνουν, τό θέμα ὁδεύει πρός τό τέλος του. Νηφάλια καί ἥσυχα. Καί ὁ νοῶν νοείτω.
Ἐπιθυμῶ τώρα νά ἀπευθυνθῶ πρός τήν πολυσέβαστη Ἱερά Κοινότητα τήν τιμία Ἀρχή τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν τόπου, πού φέρει συμπεπυκνωμένη τήν σοφία αἰώνων διοικήσεως τῶν κοινῶν ὑποθέσεων. Πανοσιολογιώτατοι, οἱ κόποι Σας ὑπῆρξαν πολλοί διά τήν ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος τῆς ἀποκοπῆς τῆς Μονῆς ἐκ τοῦ Ἱεροῦ Σώματος τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Σύν Θεῷ Ἁγίῳ οἱ κόποι αὐτοί ἐκαρποφόρησαν καί ἤδη ὅλοι οἱ ἀγωνιοῦντες διά τό καλόν τοῦ τόπου βλέπομε τά εὐεργετικά ἀποτελέσματα τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος. Ἡ ἀποκατάστασι αὐτή ἐγένετο κατὰ τρόπον ἁπλοῦν καί ἀπέριττον, χωρίς ὑστεροβουλίας καί χωρίς πονηράς βλέψεις. Καθ’ ὅσον μᾶς ἀφορᾶ, ἐπωμισθήκαμε τόν σταυρό τοῦ μαρτυρίου καί τόν φέραμε μέχρις ἐδῶ ἀγόγγυστα, χωρίς νά δίδουμε σημασία στά διάφορα παράδοξα φαινόμενα, τά ὁποῖα πάντως, ἄς εἶναι ὅλοι βέβαιοι, γνωρίζομε καί ἑρμηνεύομε ἐπακριβῶς. Ἡ ταπεινότης μου ἐγγυῶμαι τήν ἀπαρέγκλιτη συνέχιση τῆς ἀπό κοινοῦ χαραχθείσης πορείας. Τὸ διαφοροποιοῦν ποιοτικῶς τὴν προσπάθειά μου καί προσπάθειά μας εἶναι ὅτι εἰς τὰ προϋφιστάμενα προσετέθη καὶ κυριαρχεῖ ἡ αἴσθησι τοῦ χρέους τιμῆς ἔναντι τοῦ θυσιασθέντος εἰς τὴν ὑπόθεσι Ἐσφιγμένου Γέροντός μας πατρὸς Χρυσοστόμου, χρέος τὸ ὁποῖο καὶ ἐμπνέει πλέον καὶ σηματοδοτεῖ τὰ πράγματα. Παρακαλῶ ὅλους νά βοηθήσετε τήν πολύ δοκιμασθεῖσα ἀδελφότητά μας νὰ ἀποκατασταθῇ ἐπὶ τέλους εἰς τά κτήριά της. Τό πρῶτο κεφάλαιο, ἔκλεισε. Ἤταν ἐκεῖνο τῆς προσαρμογῆς. Πλέον ἔχετε ἀπέναντί Σας ὥριμη τήν ἐσφιγμενιτική ἀδελφότητα. Ἡ ὁποία ὄχι ἁπλῶς δέν ἔχει νά χωρίσῃ τίποτε μέ καμμίαν ἀπολύτως ἁγιορειτικὴ Μονή καί κανέναν ἁγιορείτη ἀλλ’ ἀντιθέτως τρέφει πλούσια αἰσθήματα ἀγάπης καί φιλαδελφίας πρός ὅλους, ἐνεργεῖ καί ὑπάρχει ὡς τό ἁπτό παράδειγμα τῆς ἁγιορειτικῆς ἑνότητος καί ταπεινῶς προσθέτει τήν φωνή της σέ ὅλες ἐκεῖνες πού λέγουν ὅτι τό Ἅγιον Ὄρος μόνον ἐν ἑνότητι δύναται νά πορευθῇ καί νά πέμψῃ τό μήνυμά του πρός τόν ταλαιπωρούμενο κόσμο. Τά ἀντίθετα εἶναι ἔργα τοῦ μισοκάλου. Μέ τίς σκέψεις αὐτές θά πορευθοῦμε ἐν ἀγαθῷ συνειδότι καί μέ καλή διάθεση ἔναντι ὅλων, τό αὐτό δέ ἀναμένομε ἀπό ὅλους.
Πρὸς τὴν ἔντιμο Ἑλληνικὴ Πολιτεία ἡ ἀδελφότης τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου ἀπευθύνεται σήμερα μετά τῆς δεούσης τιμῆς καί εὐχαριστεῖ διά τὴν παρουσία ἐδῶ τοῦ ἐκπροσώπου της Κυρίου Διοικητοῦ. Ἡ στάσι της ὑπῆρξε μέχρι τοῦδε ἀρνητική δι’ ἡμᾶς καί ἀντιφατική καί ἐπεδαψίλευσε στόν Γέροντά μας πολλή θλῖψι καί πολλούς στεναγμούς. Ἡ στιγμή δέν προσφέρεται ὅμως διά παράπονα. Ἀναμένομε ἀπὸ τὴν Πολιτεία νὰ πράξῃ ἁπλῶς τό καθῆκον της. Ἔχει τούς τρόπους καί τά μέσα.
Μετὰ ταῦτα ἀπευθύνομαι πρὸς τοὺς ἁπλοὺς καταληψίας τῶν κτηρίων τῆς Μονῆς. Ὅταν ἀγαπητοὶ μου ἀνελάβαμε τὴν πηδαλιουχία τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου ὑπηρετήσαμε τὸ καθῆκον τῆς ἑνότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ τίποτε ἄλλο πέραν αὐτοῦ. Τοῦτο πράττομε καὶ σήμερα. Ἡ ἀνάληψις τῆς Μονῆς πόρρω ἀπέχει τῆς πολεμικῆς ἐναντίον προσώπων καὶ δὴ ὑμῶν τῶν ἁπλῶν μελῶν τῆς καταλήψεως. Κατὰ τὴν εὔσχημο αὐτή περίστασι ὁ Ἡγούμενος τῆς Μονῆς καὶ σύμπασα ἡ ἀδελφότης προσευχόμεθα γιὰ Σᾶς, Σᾶς προσκαλοῦμε νὰ ἀφήσετε ὀπίσω τὸ παρελθὸν τοῦ ἀδιεξόδου καὶ τῆς περιθωριοποιήσεως, νά κοιτάξετε ὁ καθείς ἐντός του, διότι «ὁ Θεός ἐντός ἡμῶν ἐστίν» καί ὄχι ἐκτός ἡμῶν οὔτε στά πρόσωπα φανατικῶν ἡγητόρων. Ἀφήσετε τό περιθώριο καί προσέλθετε, διὰ νὰ ἀναζητήσωμε δυνατότητας διεξόδου καὶ ἐντάξεως ὑμῶν εἰς τό ἀμώμητον Σῶμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ αὐτοαπόσχισις δὲν εἶναι ἐκ Θεοῦ. Ἡ αὐτάρεσκος ἀπομόνωσις εἶναι τό εὔκολο. Τό δύσκολο εἶναι ἡ σύνθεσις καί ἡ ἑνότης καί ἡ συναλληλία. Μή συγχέετε τὰ πράγματα. Τὰ ἅγια δόγματα τῆς πίστεώς μας κινδυνεύουν ὅταν τρέπωνται εἰς προσωπικὴν ἰδεοληψία, ὅταν δηλαδή ἡ πίστις διαστρεβλώνεται ἀπό τόν ἐγωισμόν καί καταντᾶ ψυχική διαταραχή κατά τήν ὁποία ὁ φέρων αὐτήν διακατέχεται ἐπιμελῶς ἀπό ἔμμονες ιδέες χωρίς λογική βάση χωρίς ταπείνωσιν χωρίς ὑπακοήν. Ἡ δέ ἰδεοληψία εἶναι πηγὴ τοῦ φανατισμοῦ καὶ τῆς συγκρούσεως. Θεμέλιά της εἶναι τά πλέον ἀκατέργαστα ἐσώτερα συναισθήματα, ἀπευθύνεται δέ εἰς τό θυμικὸ καὶ ἀναζητᾶ στρατιώτας, ἄβουλα δηλαδή θύματα. Ποῖος ὁ ὠφελούμενος; Πιθανῶς προσκαίρως ὁ ἰδεοληπτικός ἡγέτης. Ποῖος ὁ ζημιούμενος; Ὁπωσδήποτε οἱ στρατιῶται τοῦ ἰδεοληπτικοῦ. Μὴν πλανᾶσθε ὅτι ὑπηρετεῖτε δογματικὴν καθαρότητα καὶ ὅτι ἀντιπαλεύετε ἐπιλήσμονας δῆθεν τοῦ καθήκοντος Πατριάρχας.
Ἔχετε δυστυχῶς ἐγκλωβισθῇ εἰς μίαν ὑπόθεσιν, ἐξυπηρετοῦσαν ἰδιοτελῆ συμφέροντα,. Ἀνοίξατε τὰ ὅμματα. Σκεφθῆτε ὅτι ὁ συσταυρωθεὶς ληστὴς ἠδυνήθη νὰ καταστῇ συνοδοιπόρος τοῦ Κυρίου. Διατί νὰ μὴ δυνηθῆτε καὶ σεῖς οἱ δυστυχῶς εὑρεθέντες ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή ἐκτός τοῦ τιμίου Σώματος τοῦ Ἐσταυρωμένου, νά διεκδικήσητε τό «μνήσθητί μου Κύριε ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου», ὥστε νὰ «ἀκούσητε τῆς μακαρίας αὐτοῦ φωνῆς;» Δὲν εἶναι κρίμα νὰ ἀπωλέσετε καὶ αὐτὴ τὴν εὐκαιρία;
Ἡ ἐποχὴ τῆς παγκοσμιοποιήσεως, τῆς ὑπερπληροφορήσεως καὶ τῆς ἀποϊεροποιήσεως συνιστᾶ δεινὴ πρόκλησι δι’ ὅλους. Πῶς ἀπαντᾶτε στὴν πρόκλησι; Μὲ τὰ ἀποφθέγματα κάποιων ἀρχηγῶν; Μὲ κραυγὲς καὶ καταγγελίες περὶ προδοσίας τῆς δογματικῆς καθαρότητος; Ἐπέρχεται κῦμα συντριπτικό. Αἱ ἐξελίξεις ἀναπτύσσουν ῥυθμό ἀσύλληπτο. Τῶν οἰκιῶν ἡμῶν λοιπόν ἐμπιπραμένων, ὑμεῖς ἄδετε ὑποδυόμενοι τὴν στρουθοκάμηλο εἰς τὴν τραγωδία τῆς ὑπερπολυδιασπάσεως τοῦ παλαιοημερολογητισμοῦ; Ἐν πολλῇ ἀγάπῃ σᾶς ἀπευθύνω τό «συνέλθετε» καί δεῦτε πρός τήν Ἁγίαν Ἐκκλησίαν ὡς κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι ἴνα ἀναπαύσωμεν ὑμᾶς.
Μετὰ πάντα ταῦτα, ὡς σύνοψιν οὕτως εἰπεῖν τῶν συναισθημάτων μου, θὰ ἤθελα νὰ ἐκφράσω τὰ βαθύτατα υἱικά μου σέβη πρὸς τὸν Ἐπίσκοπο τοῦ Ἁγίου Ὄρους τὸν ἀκάματο Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη ὅλων μας, ὁ ὁποῖος τόσο πολύ ἠργάσθη διὰ τὴν διεκπεραίωσι τῆς περιπλόκου ὑποθέσεως τῆς Μονῆς μας καί τόσο πολύ στηρίζει τὴν ἀδελφότητα εἰς τὴν πορεία της. Ἐν πολλῇ τῇ συγκινήσει προσκυνῶ Παναγιώτατε ἐγώ ὁ ἐλάχιστος καὶ εὐχαριστῶ διὰ τὴν ἀγάπη Σας, ἡ ὁποία ἀφ’ ἑαυτῆς προσφέρει τόν κατάλληλο στηριγμό διὰ τὴν συνέχισι τῆς πορείας. Ἐστέ βέβαιος ὅτι θὰ πράξωμε ὅσα δυνάμεθα, πάντοτε ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Σώματος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὥστε οἱ κόποι καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη τῆς Μητρός Ἐκκλησίας πρὸς τὴν ταπεινὴ ἀδελφότητά μας νὰ μὴ διαψευσθοῦν.
Κατακλείω ἐπικαλούμενος τὴν βοήθεια τῆς Κυρίας Θεοτόκου καὶ ἐπαναλαμβάνων πρὸς ὅλους ἡμᾶς τὰ τοῦ Ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἀθανασίου τοῦ Ἀθωνίτου: «Καί ἐμοῦ τοῦ ταπεινοῦ καὶ ἁμαρτωλοῦ ἐν πάσαις ὑμῶν ταῖς προσευχαῖς μνημονεύετε, ὅπως εὕροιμι ἔλεος καὶ ἄφεσιν τῶν πολλῶν μου ἁμαρτημάτων ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως».
