Κάθε χρόνο «έστηνε» ένα Σχολείο στις Φυλακές, με αποκορύφωμα το καμάρι του, “το κονάκι του”, όπως το έλεγε, εκεί στην καρδιά της πτέρυγας του παραρτήματος του Νοσοκομείου“Άγιος Παύλος”.
Αν «Ζωή σου εἶναι ὅ,τι ἔδωσες[1]», τότε ο φίλος, ο συνάδελφος, ο αγαπημένος μας Γιώργος έφυγε αφήνοντας πίσω του μια ζωή γεμάτη. Ο Γιώργος Ζουγανέλης γεννήθηκε στις 29-4-1961. Το 1979 αποφοίτησε από την Αθωνιάδα Εκκλησιαστική Ακαδημία, από όπου έλαβε και πτυχίο Αγιογραφίας, και το 1984 από την Θεολογική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, ενώ παράλληλα έκανε σπουδές Βυζαντινής Μουσικής και Θεωρητικά στο Ωδείο Αθηνών. Εργάστηκε ως Θεολόγος στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και, από το 2005, που δημιουργήθηκε το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας των Φυλακών Κορυδαλλού, υπήρξε Διευθυντής του.
Απεβίωσε αιφνίδια το Σάββατο 30-1-2016.
Η πολιτεία, κατόπιν προτάσεως των εκπαιδευομένων του Σχολείου, τίμησε την προσφορά του ονομάζοντας το σχολείο σε: «2ο ΣΔΕ Κορυδαλλού – Γεώργιος Ζουγανέλης», με κοινή απόφαση των Υπουργών Παιδείας και Δικαιοσύνης.
Ανοιχτός, διαισθητικός, απλός και ευθύς, γενναιόδωρος, θέσει ακτήμων και πνευματική προσωπικότητα, με κύρια χαρακτηριστικά το χιούμορ, την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, την ανεξικακία και τις καθαρές κουβέντες και βέβαια αγιορείτης στην αγιογραφική του πινελιά, άριστος αναγνώστης και υπηρέτης του ψαλτηρίου και των μουσικών διαβασμάτων “από διφθέρας”, ο Γιώργος υπήρξε βράχος ακλόνητος στην υπεράσπιση του δικαιώματος στην Εκπαίδευση των κρατουμένων, όχι με λόγια, αλλά με καθημερινή ακούραστη πράξη. Νους και ψυχή εμπνευσμένων καινοτομιών στην εκπαίδευση ενηλίκων, με δωδεκάωρα ατελείωτης δουλειάς, πάθος, στόχευση, ικανότητες, αγάπη, δοτικότητα, αλλά και οριοθέτηση, αυστηρότητα, διάκριση. Ένας δάσκαλος “θεριό ανήμερο”.
Κάθε χρόνο «έστηνε» ένα Σχολείο στις Φυλακές, με αποκορύφωμα το καμάρι του, “το κονάκι του”, όπως το έλεγε, εκεί στην καρδιά της πτέρυγας του παραρτήματος του Νοσοκομείου “Άγιος Παύλος”, εκεί, στα βάθη του σωφρονιστικού συστήματος, ο Γιώργος πάλεψε και έφτιαξε άλλη μια κοιτίδα γνώσης, αυτή την φορά για τους έγκλειστους οροθετικούς, δίνοντας όχι μόνο χέρι ελπίδας και βοήθειας, αλλά αγάπης και εμψύχωσης στην πράξη. Η απώλειά του, ανήμερα των Τριών Ιεραρχών, εορτή της εκπαίδευσης και των Δασκάλων, γέμισε πόνο και θλίψη όχι μόνο την οικογένεια και τους φίλους του αλλά και την καρδιακή του οικογένεια, τους μαθητές του, εντός και εκτός Φυλακών.
Γιατί ο Γιώργος ήταν αγαπημένος Δάσκαλος όχι μόνο του δικού του Σχολείου αλλά όλων των ΣΔΕ και φυσικά όλων των Σχολείων των Φυλακών. «Δάσκαλος των φυλακισμένων», αλλά και, όπως είπε ο π. Σπύρος, ιερέας του Ι. Ναού Αγίας Τριάδας Πετρουπόλεως όπου έψαλε ο Γιώργος, Θεολόγος της πράξης, «Φαίνετα»ι, είπε, «αυτοί οι Γεροντάδες στο Άγιο Όρος, στην Αθωνιάδα Σχολή, έκαναν “σωστή δουλειά”, έβγαλαν έναν άξιο Θεολόγο που δεν ξέχασε τον “Θεό” και έμεινε στον “λόγο”, αλλά έκανε τον λόγο πράξη, ώστε να φανερώνεται απ’ αυτήν ο Θεός.» Και τι άλλο θα μπορούσε να οδηγήσει έναν μαθητή του να γράψει: «…μου έμαθες μέσα στην κόλαση να ζω στον Παράδεισο…», αν όχι η συνάντηση μέσα στην Φυλακή με τον ίδιο τον Θεό; Καλή αντάμωση Γιώργο. [1] Γιώργος Σεφέρης, Θερινὸ Ἡλιοστάση, Η’.
