Σε ηλικία 80 ετών, εκοιμήθη τις πρώτες πρωινές ώρες της Τρίτης 9 Φεβρουαρίου 2016, η σεβαστή και αγαπητή Μαριάνθη Κουμπάνη, που για μισό αιώνα περίπου υπηρέτησε αγόγγυστα στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Μικροκάστρου.
Η εξόδιος ακολουθία τελέστηκε στο Καθολικό της Μονής, το απόγευμα της ίδιας ημέρας στις 4 μ.μ. και κηδεύτηκε πανδήμως υπό πλήθους πιστών, μοναχών και Ιερέων.
Το πολυβασανισμένο Όσιο Σώμα της το εναπόθεσαν ευλαβικά στον ετοιμασμένο τάφο στον προαύλιο χώρο της Ιεράς Μονής «για να αφουγκράζεται τις ψαλμωδίες και να θεάται τα ένδοξα και εξαίσια πού επιτελεί η Παναγία στους μετά πίστεως προσερχόμενους στην Μονή Της».
Ο Μαριάνθη τις τελευταίες ημέρες πάλεψε σκληρά και με υπομονή που αντλούσε από τον Εσταυρωμένο Κύριο, με τις επιθέσεις της φοβερής νόσου, στο Μποδοσάκειο Νοσοκομείο Πτολεμαΐδος. «Συ, Κύριε, στο Σταυρό Σου, έλεγε, κι εγώ στην αποκαθήλωση». Μ’ αυτή τη Θεϊκή παρηγοριά διήνυσε το μαρτύριό της, εκπλήσσοντας τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό, και εκφράζοντας την απέραντη ευγνωμοσύνη της στις αδελφές, που τη διακονούσαν νύχτα και μέρα σαν τη μητέρα τους και τη μεγάλη τους αδελφή.
Ήταν καλόκαρδη και αγαπητή, με αγνά αισθήματα και ευγένεια ψυχής.
Η γερόντισσα του Μοναστηριού, Θεολογία Μοναχή, στον επικήδειο λόγο της εξήρε την «μεγάλη αυτή μορφή της ανδρείας γυναίκας, της ταπεινής και φιλαγάθου Μαριάνθης».
«…Μια ζωή 80 χρόνων είπε, που κεντρικός άξονάς τους ήταν το πρόσωπο του Ιησού Χριστού, η διακονία και συμμετοχή στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας και η ισόβια προσφορά στο συνάνθρωπο…
Μετά από προσφορά 30 χρόνων στην οικογένειά της ήλθε στο Μοναστήρι με σκοπό να αφιερωθεί ολόψυχα στην διακονία των συνανθρώπων. Άπειρη και άβγαλτη η ίδια, με μόνο στήριγμά της την πίστη στο Χριστό και την εγγύηση του πνευματικού της Πατέρα, του αειμνήστου πατρός Χρυσοστόμου Ζαφειροπούλου.
Πενήντα παρά ένα τα χρόνια της προσφοράς της. Μισός αιώνας καθημερινής και αδιάλειπτης εργασίας σε πολλά και δύσκολα επίπεδα και σε πολλά μέτωπα.
Υπήρξε μάνα, τροφός, παιδαγωγός, οικονόμος πολλών ορφανών παιδιών με τα υποτυπώδη μέσα της μεταπολεμικής εποχής.
Διακόνησε και την Τρίτη ηλικία με υπομονή, με παρήγορο λόγο, με σεβαστική στάση, με αψήφιστο δόσιμο στην προσωπική καθαριότητα των γεροντισσών.
Ο Θεός την αξίωσε να κλείσει τα μάτια και των δικών της γονέων.
Ο Ναός της Παναγίας ήταν η μέριμνά της, η λαχτάρα της, η προσφυγή της, ο ανεφοδιασμός της, η ανάπαυσή της. Από το άναμμα των καντηλιών στο μεσονύκτιο, ως το σχολαστικό τρίψιμο της καβαλιώτικης πέτρας στα δάπεδα της Εκκλησίας και από τη διακονία στο αναλόγιο, στην ψαλτική, στα αναγνώσματα, μέχρι την με φόβου και τρόμου διακονία στο Άγιο Βήμα, καθώς και όλη γενικά την μέριμνα των Εκκλησιαστικών πραγμάτων.
Όλα αυτά αποτελούσαν ένα μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς της.
Και όλη αυτή η καταπόνηση στην προσφορά στα ορφανά, στην Εκκλησιά, στην πρεσβυτική ηλικία, συνοδευμένη από μια ανυποχώρητη νηστεία, που πολλές φορές γινόταν πείνα διαρκείας.
Ποτέ δεν χαριζόταν στον εαυτό της, τηρούσε όλες τις καθιερωμένες νηστείες και τα τριήμερα, μη εξαιρώντας τον εαυτό της στο θέμα αυτό από τις αντίστοιχες υποχρεώσεις των μοναχών. Της έλειπε μόνον η μοναχική ενδυμασία. Η αποποίησή της μέχρι τέλους αποτελεί προσωπικό της μυστικό, απολύτως σεβαστό, που το πήρε μαζί της.
Η προσευχή στο κελί, οι παρακλήσεις της, οι αγρυπνίες, τα κομποσχοίνια κι οι γονυκλισίες της, ήταν η σταθερή προσευχητική της τάξη. Η καμπάνα του μεσονυκτικού και του όρθρου δεν την έβρισκαν ποτέ στο κρεβάτι…
Πάντοτε υπήρχε ένα πιάτο φαγητό στον απρόσμενο περαστικό. Χιλιάδες επισκέπτες γεύτηκαν τα εδέσματά της στην ταπεινή τραπεζαρία της, κληρικοί και λαϊκοί και μοναχοί. Σε θέματα φιλοξενίας, Ευαγγελική και η ελεημοσύνη της, αδιάκριτη, σε Έλληνες και αλλοδαπούς… Κανένας φόβος για τους άγνωστους περαστικούς. Όντως ανδρεία και ατρόμητη γυναίκα…
Η άλλη αρετή που την εξάσκησε σε απίστευτο βαθμό ήταν η άκρα ακτημοσύνη της…
Αλλά ο ζήλος του οίκου του Θεού κατέφαγε και τα σωθικά της αδελφής Μαριάνθης. Γι αυτό με περισσή φιλοκαλία επιδιδόταν σε ό, τι αφορούσε στο σπιτικό της Παναγιάς…
Με τα στίγματα του μαρτυρίου της θα προσέλθει στον Κύριό της και θα ακούσει της ευκταίας φωνής: «Είσελθε δούλη αγαθή εις την χαράν του Κυρίου Σου».
Με όλα αυτά προικισμένη θα μπορούσε να τις αποδοθεί ο δίκαιος έπαινος, η προσωνυμία της «Ταβιθάς του Μικροκάστρου»
Τελειώνοντας η γερόντισσα Θεολογία, παρακάλεσε την μακαριστή Μαριάνθη να ενώσει τις προσευχές της με εκείνες της μακαριστής αδελφής Ειρήνης και να ικετεύσουν τον Φιλάνθρωπο Θεό για το Μοναστήρι, για το λαό της περιοχής, για τη δύστυχη Πατρίδα μας και για την ειρήνη του κόσμου.
Κλείνοντας, ευχήθηκε καλή Ανάσταση και καλή αντάμωση στη Βασιλεία του Θεού».
Για την κεκοιμημένη αγαπητή Μαριάνθη, τη διακόνισσα της Παναγίας, μίλησαν ο Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Σισανίου και Σιατίστης Αρχιμανδρίτης Εφραίμ, ο Αρχιμανδρίτης Νικόλαος και ο ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως κ. Αναστάσιος Δάρδας.
Ας είναι ή Ουράνια ζωή σου αγγελική, πολυσέβαστη και αγαπημένη μας Μαριάνθη, όπως και ή επίγεια βιωτή σου. Η Αγία Ευχή σου πάντα να μας ευλογεί, να μας συγχωρεί και να μας αξιώσει της Επουρανίου Βασιλείας.
Αιωνία Σου η μνήμη πολυσέβαστη και πεφιλημένη μας Μαριάνθη!
-120x86.jpg)
){kind=link}