Η αγάπη, όπως μας τη δίδαξε ο Χριστός, είναι διπλή.
Είναι αγάπη προς το Θεό και αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Αυτή η εντολή της αγάπης έρχεται συνήθως και εμπλέκεται με μια κρυφή μας πληγή. Μια πληγή που- λίγο ή πολύ- όλοι μας έχουμε: την ιδιοτέλεια…
Η ιδιοτέλεια είναι ακριβώς η παράβαση της εντολής της αγάπης προς το συνάνθρωπο. Δηλαδή το δεύτερο μισό της εντολής του Χριστού.
Θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε και ως καρπό του εγωισμού μας, του εγωκεντρισμού μας.
Εμείς, σαν άνθρωποι, είμαστε πολύ εύκολοι στο να κρίνουμε τους άλλους. Κοιτάζουμε τα σφάλματα, τις αδυναμίες, τις μικρές παραξενιές τους, αλλά είμαστε πολύ βραδείς και δύσκολοι στο να κατανοήσουμε τα “δοκάρια που έχουμε στα μάτια μας”!
Ας προσπαθούμε κάθε μέρα που ξημερώνει, φίλε/η, να κοιτάζουμε πού ακριβώς έχουμε στον εαυτό μας εκφάνσεις αυτής της ιδιοτέλειας. Και στην πρωινή μας προσευχή ας παρακαλούμε τον Χριστό να μας βοηθήσει να απαλλαγούμε.
