Η οικογένεια Baird, από την πόλη Ντάλτον στις ΗΠΑ, είναι μια ιδιαίτερα αγαπητή οικογένεια.
Τα μέλη της στο προάστιο της πόλης όπου και ζουν, δεν έχουν δώσει την παραμικρή αφορμή και όλοι οι γείτονες μιλάνε πάντα με τα καλύτερα λόγια. Το “μαύρο πρόβατο” της οικογένειας όμως δεν είναι άνθρωπος αλλά ένας σκύλος που συντροφεύει τα μέλη της οικογένειας Baird, από κουτάβι.
Ο σκύλος αυτός έμελλε να γίνει πρωτοσέλιδο σε όλες τις τοπικές εφημερίδες της πόλης αλλά και της πολιτείας της Τζώρτζια, στις ΗΠΑ. Και αυτό γιατί ο σκύλος… ή καλύτερα η σκύλα Casey, δέθηκε με έναν απίστευτο τρόπο με έναν ηλικιωμένο άνδρα με Αλτσχάιμερ. Διαβάστε την απίστευτη ιστορία και δεν θα πιστεύετε τη δύναμη και τι αγάπη κρύβει μέσα του ένα τετράποδο…
Την Casey, την φοβόντουσαν όλοι στο ήσυχο προάστιο της πόλης Ντάλτον στη Τζώτζια. Ήταν ένα χάσκι, αλλά έμοιαζε περισσότερο με μεγαλόσωμο λύκο. Όταν έπαιζε στην αυλή ή συνόδευε κάποιο μέλος της οικογένειας Baird, στο διάβα της όλοι έκαναν στην άκρη. Ήταν τεράστιο σκυλί, το οποίο όμως μόνο γάβγιζε, δεν είχε επιτεθεί ποτέ σε κανένα, αλλά λάτρευε να μπαίνει στα ξένα σπίτια και να κλέβει τα φαγητά των ανθρώπων, ή να σκάβει με τα τεράστια πόδια του, και να χαλάει τους όμορφους κήπους της γειτονιάς.
Το να εμφανισθεί στην πόρτα των Baird, κάποιος γείτονας για να κάνει παράπονα για το γιγαντόσωμο χάσκι, ήταν καθημερινό φαινόμενο. Τον περασμένο μήνα ένα απόγευμα η πόρτα χτύπησε και πάλι. Η Carol, η ιδιοκτήτρια του σκύλου, είδε ότι ήταν ένας γείτονας και ετοιμάστηκε για πολλοστή φορά να ζητήσει και πάλι συγγνώμη. Πίστευε ότι το σκυλί είχε κάνει πάλι κάποια από τις γνωστές του αταξίες. Οι φόβοι της Carol, έγιναν πεποίθηση όταν η Casey, μόλις άουσε το κουδούνι και μύρισε ποιος ήταν, έτρεξε να κρυφτεί στο υπόγειο του σπιτιού.
Η Carol, άνοιξε την πόρτα και προτού μιλήσει ο γείτονας, άρχισε να ζητάει συγνώμη και να απολογείται για το σκυλί της. Ο άνθρωπος άκουγε με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του, το οποίο όταν η Carol σταμάτησε να πάρει ανάσα, το παρατήρησε. Ο άνδρας της είπε ότι δεν χρειάζεται να του ζητάει συγνώμη. “Ήρθα απλά να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ”. Η Carol αποσβολώθηκε.
“Ο πατέρας μου είχε Αλτσχάιμερ εδώ και χρόνια. Μετά βίας σηκωνόταν από το αναπηρικό του καροτσάκι. Είχε γίνει ένας άλλος άνθρωπος.
Ένας δύσκολος και δύστροπος άνθρωπος. Εγώ και η γυναίκα μου είχαμε κουραστεί πολύ να τον φροντίζουμε. Μέχρι που εμφανίστηκε το σκυλί σας.
Δεν κατάλαβα πως μπήκε από την ανοιχτή πόρτα, αλλά όταν πήγα να την διώξω την είδα που έτρεξε αμέσως κι έκατσε δίπλα του. Ο πατέρας μου άρχισε να τη χαϊδεύει. Το πρόσωπο του άλλαξε με μιας. Ηρέμησε. Μετά από ώρα τον πήρε ο ύπνος. Ξέρετε για πρώτη φορά στη ζωή του κοιμήθηκε βαθιά για δυο ολόκληρες ώρες, και πιστέψτε με ήταν οι μόνες ήσυχες ώρες που είχαμε εγώ και η γυναίκα μου εδώ και χρόνια”.
Η Carol είχε μείνει άναυδη. Ο άνδρας βούρκωσε και έσκυψε να χαϊδέψει την Casey που στο μεταξύ, είχε δειλά εμφανιστεί στο δωμάτιο. Άρχισε να της μιλάει: “Έχεις να έρθει δυο μέρες. Το ήξερες έτσι;” Η Carol συγκινήθηκε και ρώτησε τι ακριβώς συνέβη. “Ξέρετε ο πατέρας μου πριν από δυο μέρες πέθανε. Στον ύπνο του, έναν πολύ ήρεμο θάνατο. Είχε αποκοιμηθεί μετά που χάιδεψε την Casey. Θα ήθελα εάν μου το επιτρέπετε να έρχομαι να την βλέπω. Έδωσε γαλήνη και ηρεμία στον αγαπημένο μου πατέρα…”
Η ιστορία τελειώνει εδώ. Συντάραξε όμως την τοπική κοινωνία του Ντάλτον. Οι κάτοικοι ακόμη αναρωτιούνται τι διαίσθηση και τι αγάπη μπορεί να έχει ένα σκυλί που χάρισε ηρεμία σε έναν άρρωστο άνθρωπο.
