Ενα φριχτός φόνος

Ο λογοτέχνης Θανάσης Πετσάλης-Διομήδης (τιμημένος με Αριστείο Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών) σε ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο του (“Διάλογοι με τον εαυτό μου”) μιλάει για την καταστροφική επίδρασή που είχε στην ψυχή του η μελέτη ενός βιβλίου, που το διάβασε στα εφηβικά του χρόνια.

Επρόκειτο γία το βιβλίο ενός αθέου υλιστή γερμανού φιλοσόφου, του Μπύχνερ. Εξομολογείται, λοιπόν, ο Πετσάλης:

“Το βιβλίο του γερμανού υλιστή φιλοσόφου ανατάραξε τον εσωτερικό μου κόσμο ως τα μύχια. Καί έσκαψε μέσα μου ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΕΝΟ., όπου θάφτηκαν όλα όσα πίστευα ως τότε. Θάφτηκαν ανεπανόρθωτα, αν μπορώ να εκφραστώ έτσι. Είχε γίνει εντός μου Ο ΦΡΙΚΤΟΣ ΦΟΝΟΣ. Ο Θεός των παιδικών μου χρόνων ήταν νεκρός!

Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια, να περάσω από άλλες ανησυχίες και αγωνίες,να γευθώ την πικρή ματαιότητα των εγκοσμίων, για να γυρίσω από αυτή την ΤΕΘΛΑΣΜΕΝΗ στην αναζήτηση του Θεού. Αλλά και σήμερα, μετά από όλα αυτά, έρχονται στιγμές, που θα ήθελα να μπορούσα να γονατίσω, να κάνω την προσευχή μου, να κάνω τον σταυρό μου σαν το μικρό παιδί.

“Δυστυχώς – εζύγισα καλά την λέξη και ξαναλέω: δυστυχώς – δεν μπορώ πιά…”

Είναι όντως συγκλονιστική η ομολογία του διαπρεπούς λογοτέχνη.

Μιλάει για τον φρικτό φόνο του Θεού μέσα στην καρδία του, όταν ήταν παιδί. Ένα φόνο, του οποίου τις συνέπειές τις “πλήρωνε” μέχρι τα γεράματά του. Παρ’ όλη την μεταστροφή του, είχε ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΑ ( όπως λέει ο ίδιος) σακατευθή η δυνατότητα γνήσιας επικοινωνίας του με τον Θεό. Η δυνατότητα της σωστής προσευχής.

Ας έλθωμε τώρα και στην σύγχρονη πραγματικότητα. Σήμερα, που το επίπεδο της παιδείας των παιδιών μας μετριέται με το… πόσα κιλά βιντεοκασσέτες μπαίνουν καθημερινά στο σπίτι, και με το … πόσες δεκάδες τηλεοπτικούς σταθμούς “πιάνει” η οικογενειακή τηλεόραση!

Καί τολμώντας να συγκρίνωμε τα ασύγκριτα, ας ερωτήσωμε:

Αν ένα θεωρητικό βιβλίο αθείας και υλισμού διαπράττει ένα τόσο φρικτό φόνο της θρησκευτικής συνειδήσεως στην καρδιά ενός παιδιού, πόσο πιο φρικτό και πιο “αποτελεσματικό” φόνο του Θεού δεν θα διαπράξη στις παιδικές (και όχι μόνο) ψυχές η πολύωρη καθημερινή “φοιτήση” στο “πανεπιστήμιο της πρακτικής αθείας”, δηλ. στο πλείστο των προγραμμάτων της σημερινής τηλεόρασης; Διότι, τι άλλο παρά ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΑΘΕΪΑ δεν είναι ο ασύδοτος ευδαιμονισμός και η αχαλινώτη ντόλτσε βίτα, που διδάσκει ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ η σημερινή τηλεόραση»;!

Καί μάλιστα είναι τόσο εποπτική η διδασκαλία (δεν είναι σκέτο βιβλίο!), τόσο ζωντανή και σπαρταριστή, ώστε να μην υπάρχη κανένας φόβος, μήπως τα παιδιά δεν αφομοιώσουν καλά το μάθημα! Δεν υπάρχει κίνδυνος να μη τυπωθή ανεξάλειπτα στο νού και στην καρδιά τους το “σωτήριο δίδαγμα”: Η ζωή είναι για χόρταση!

Επί τέλους! “Όσοι θεωρούμε τον “φρικτό φόνο” για τον οποίο μιλάει ο Πετσάλης ΦΟΝΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ μας και όχι “μόρφωσή” τους η “ωριμανσή” τους, ας αναλάβωμε τις ευθύνες μας. Καί ας λάβωμε τα μέτρα μας πριν είναι πολύ αργά…. Των φρονίμων ολίγα.

Περιοδικό Λυχνία, Μητροπόλεως Νικοπόλεως και Πρεβέζης, 1991