Την θλιβερή επέτειο της καταστροφής του Κυπριακού Ελληνισμού τίμησε η Ελληνορθόδοξη Παροικία του Πορτ Ελίζαμπεθ στην μακρινή Νότια Αφρική. Αν και μακρυά από την μητέρα Ελλάδα και την μαρτυρικήν μας Κύπρον, πάντα ο Ελληνισμός της Παροικίας μας τιμά κάθε τι Ελληνικό και Ορθόδοξο στηρίζοντας με αυτόν τον τρόπο τις παραδόσεις και τους ήρωες της Πατρίδος μας.
Ετελέσθει λοιπόν η Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία μετά επιμνημοσύνου δεήσεως την οποίαν ετέλεσε ο Προισταμένος του Ναού μας , Αρχιμανδρίτης Ιωακείμ Βασιλάκος ο οποίος μετέφερε εις το Εκκλησίασμα και τις ευχές του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κκ. Σεργίου.
Η συγκίνηση κορυφώθηκε με τον λόγο του Πρεσβυτέρου και Διδασκάλου του Ελληνικού Σχολείου της Κοινότητάς μας ,πατρός Γεωργίου Τσιφτσή και τον Εθνικόν μας Ύμνο τον οποίο έψαλαν όλοι με μία φωνή.
(ο επετειακός λόγος του πατρός Γεωργίου)
“Όταν στην Τουρκία γίνεται σεισμός, είναι οι νεκροί μας που αλλάζουν πλευρό”. Αρμένικο τραγούδι.
Δεν είναι εύκολη έννοια η λέξη “ΤΟΥΡΚΙΑ”. Το όνομα και η ιστορία της και όλοι οι σταθμοί της ζωής της γράφτηκαν με ποταμούς αίματος, γενοκτονίες λαών, ξεριζωμών λαών, εκτουρκισμό λαών και τόσα άλλα που δικαιολογημένα ο Θεολόγος Στοχαστής Μαρτίνος Λούθηρος προσευχόταν στο Θεό τον 16ο αιώνα “να λευτερωθεί ο κόσμος από την σάρκα τον Τούρκο και το διάβολο”
Όταν το καλοκαίρι του 1974 η Τουρκία πατούσε το πόδι της στο ματωμένο κορμί της Κύπρου, ανοίγοντας αθεράπευτες πληγές, ήταν τότε που θυμηθήκαμε την ιστορία της και ξεφυλλίσαμε ξανά τις σελίδες της. Ήταν τότε, που ξαφνικά βρεθήκαμε αντιμέτωποι με το πραγματικό της πρόσωπο, ένα πρόσωπο που μεταβάλλεται ανάλογα με τους καιρούς και τα συμφέροντα των αφεντάδων της αλλά που στο βάθος παραμένει πάντα το ίδιο: Αδίστακτο και αιμοβόρο.
Ήταν τότε που βρέθηκε η μικρή Κύπρος ανήμπορη και απροστάτευτη, αντιμέτωπη με τον πανίσχυρο Αττίλα και κατακομματιασμένη στο τέλος, προδομένη και αδικημένη. Έστησε η Κύπρος με το μικρό της ανάστημα για να αναμετρηθεί σε μια άνιση πολεμική σύγκρουση και έγινε αιτία και αφορμή στην ίδια την ανθρωπότητα για να αναζητήσει και πάλι τις χαμένες αξίες της και τα χαμένα πανανθρώπινα ιδεώδη.
Ιστορία και στόχοι αιώνων στοιχειοθετούνται και γίνονται ένα, μεταβάλλοντας το νησί μας από τη μια μέρα στην άλλη από νησί ειρήνης και ευημερίας σε νησί ερειπίων και δακρύων. Η Τουρκία πραγματοποιεί εκείνο που έπρεπε να κάμει για να επαληθεύσει την ιστορία και την πραγματική της ταυτότητα. Εισβάλει στην Κύπρο και χιλιάδες στρατιώτες της καταστρέφουν, λεηλατούν, βιάζουν. Ό,τι χαρακτηρίζει την Τούρκικη θηριωδία και κτηνωδία που διαβάζαμε μέσα από τις σελίδες της ιστορίας της, το ξαναζούμε και τα βλέπουμε τώρα ολοζώντανα μπροστά μας. Εμπειρίες που τις έζησε ο κάθε Κύπριος, λίγο ή πολύ, και που οι φράσεις και οι γραπτές διατυπώσεις όσο καλοσχεδιασμένες κι αν είναι, δεν μπορούν να αποδώσουν το πραγματικό μέγεθος και τις πραγματικές τους διαστάσεις. Είναι εμπειρίες που στη θύμησή τους βουρκώνουν τα μάτια και συγκλονίζουν τις πιο ευαίσθητες χορδές του ανθρώπου.
Είναι ακριβώς αυτές οι εμπειρίες που παραμένουν ανεξίτηλες στο πέρασμα του χρόνου, οι οποίες πρέπει να σηματοδοτούν τους στόχους και τις επιδιώξεις της δικής μας πλευράς μέχρι που το πρόβλημά μας να βρει τη σωστή του λύση.
Είναι ευθύνη μας και χρέος μας σ’ εκείνους που έφυγαν ένα πρωινό του Ιούλη του 1974 και σ’ εκείνους που θά’ρθουν… κι όσο οι πληγές από τον Αττίλα παραμένουν ανοικτές τόσο περισσότερο θα μεγαλώνει αυτή η ευθύνη κι αυτό το χρέος.
Οι συνέπειες της Τούρκικης εισβολής στην Κύπρο, 40 χρόνια μετά την πραγματοποίησή της εξακολουθούν να αποτελούν στίγμα για την ανθρωπότητα. Και το στίγμα δε δημιουργείτε μόνο γιατί παραμένει το πρόβλημα άλυτο, αλλά γιατί ο εμπνευστής και δημιουργός αυτού του στίγματος, όχι μόνο δεν τιμωρείτε από τη διεθνή κοινωνία, αλλά αντίθετα επιβραβεύεται και ενθαρρύνεται, συντηρείτε και στηρίζεται από τις δυνάμεις εκείνες που γνώριζαν για την επερχόμενη καταστροφή της Κύπρου και παρέμειναν αδρανείς μάρτυρες ενός πρωτοφανούς μαζικού εγκλήματος.
Οι συναισθηματικές εξάρσεις πολλές φορές κρύβουν την αλήθεια. Η αλήθεια της Κύπρου δεν είναι υπόθεση κομματικών επιλογών και δεν είναι θέμα κάποιων βαθύτερων ιδεολογικών σκέψεων. Όταν μιλούμε ή γράφουμε για την Κύπρο και το πρόβλημά της, όταν θυμούμαστε τους αγνοούμενους και τους εγκλωβισμένους, όταν ρωτάει η μάνα πότε θα ξαναπάει στο χωριό της, αυθόρμητα στη μνήμη μου έρχονται κάποια ονόματα και κάποιοι ρόλοι. Γιατί η Τουρκία δεν θα προχωρούσε, αν δεν υπήρχαν οι νονοί και οι αφεντάδες της. Είναι τότε που το όνομα Κίσιγκερ ξανάρχεται στη θύμηση για να τον βλέπουμε να πασκίζει δήθεν για να ανακόψει τους Τούρκους κι από την άλλη, λίγο καιρό μετά να πασκίζει και πάλι να μη διακοπεί η αμερικανική βοήθεια στην Τουρκία.
Το όνομα Κίσιγκερ είναι βαθιά ριζωμένο στη μνήμη κάθε Έλληνα κι ακόμα πιο βαθιά ριζωμένος είναι ο ρόλος της χώρας του και ιδιαίτερα της περιβόητης ΣΙΑ και του πενταγώνου στο διπλό έγκλημα του 1974. οφείλουμε να θυμούμαστε και να ενημερώνουμε σωστά τις επερχόμενες γενεές για τους πραγματικούς καταστροφείς της Κύπρου. Συνηθίσαμε τους εαυτούς μας σε μια φοβία για να λέμε και να παραδεχόμαστε την αλήθεια, γιατί πολλές φορές συναισθηματικοί και ιδεολογικοί φραγμοί μας επιβάλλουν μια σιωπή και μια ανοχή που ισοδυναμεί με συνενοχή. Οι συνέπειες της Τουρκικής εισβολής υπήρξαν φρικτές. Η τουρκική στρατιωτική επέμβαση προκάλεσε ανυπολόγιστες καταστροφές, ωμότητες σε βάρος αμάχων και εκτοπισμό του ενός τρίτου με εκτοπισμό. Εκδιώχθηκαν με τη βία 200 χιλιάδες Ελληνοκύπριοι.
Επιπλέον χιλιάδες πολίτες φονεύθηκαν, υπέστησαν κακομεταχείριση ή εξαφανίστηκαν χωρίς κανένα ίχνος από τότε. 1619 ανθρώπων αγνοείται η τύχη. Η αλλαγή του δημογραφικού χαρακτήρα των κατεχομένων με μαζική εισαγωγή χιλιάδων εποίκων από την Τουρκία και η καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς στην κατεχόμενη Κύπρο, συνιστούν επίσης, δυο απάνθρωπες πτυχές της κυπριακής τραγωδίας. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν ακολουθήσει άπειρες προσπάθειες προσέγγισης οι οποίες πάντα οδηγούν σε ναυάγιο.
Τα ερωτήματα που εύλογα ανακύπτουν: α. πού βρίσκει η Τουρκία τη δύναμη να περιφρονεί ψηφίσματα του συμβουλίου ασφαλείας; β. αφού είναι έτσι, γιατί οι θεματοφύλακες του δικαίου και της ειρήνης δεν εφαρμόζουν τις μεθόδους και τις πρακτικές του Κόλπου και της Σερβίας για να αποδώσουν δικαιοσύνη; Έστι δίκης οφθαλμό, όμως. Όχι βέβαια από τους νταβατζήδες της υφηλίου, μα δικαίωση στην ψυχή και τη συνείδηση του κάθε λογικά σκεπτόμενου ανθρώπου πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη. Είναι λοιπόν, ένα είδος χρέους η αποκάλυψη του πραγματικού εαυτού της Τουρκίας. Ένα χρέος που πρέπει να εκπληρώνεται με κάθε μέσο, φτάνει να εξυπηρετεί ένα και μόνο σκοπό. Την εθνική μας υπόθεση και την υπόθεση της ειρήνης και της ευημερίας των λαών.
Είναι για μένα, η αναφορά στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο επιβεβλημένη και μερικά πράγματα πρέπει να λέγονται και να ξαναλέγονται με το όνομά τους σε κάθε ευκαιρία, μακριά από κομματικές σκοπιμότητες και πολιτικούς υπολογισμούς. Είναι η αναφορά αυτή η τροφή της θύμησης και η θύμηση είναι η δύναμη που μας συντηρεί σαν ανθρώπους και σα λαό.
Δεν ήταν έτσι η Κύπρος. Δεν είχε αγνοουμένους, δεν είχε πρόσφυγες, δεν είχε εγκλωβισμένους. Δεν υπήρχε τόσος πόνος ανθρώπινος και τόσο δάκρυ ασταμάτητο. Δεν αναζητούσε η Κύπρος την ελευθερία της. Την είχε αποκτήσει με το αίμα των παιδιών της που οδηγούνταν στην αγχόνη τραγουδώντας και εξευτελίζοντας τον ίδιο το θάνατο. Δεν ήταν έτσι η Κύπρος. Δεν είχε συρματοπλέγματα και ναρκοθετημένες περιοχές. Δεν είχε κλειστούς δρόμους και ένοπλους Αττίλες με το χέρι στην σκανδάλη. Δεν είχε η Κύπρος μας μοιρασμένη γη και μοιρασμένη καρδιά.
Δεν ήταν έτσι η Κύπρος. Δεν είχε συλημένες εκκλησίες και συλημένους τάφους. Ήταν περήφανη η Κύπρος μας για τους κατοίκους και της ιστορία της. Περήφανη για τις καταβολές και την ταυτότητά της. Δεν ήταν έτσι η Κύπρος, όπως την παρουσιάζει ο Αττίλας και όπως την έχει στο σιδερόφρακτο κελί της φυλακής ο αιμοδιψής δήμιός της.
Αλήθεια και δίκιο στο διεθνή κώδικα είναι ό,τι συμφέρει στους μεγάλους της γης και στους προστατευόμενούς τους. Η Κύπρος έχει τη δική της αλήθεια και το δικό της δίκιο. Αγωνίζεται σήμερα, όχι για να αποφύγει το πόλεμο αλλά για να κερδίσει την ειρήνη και τα εδάφη της, να κερδίσει το μεγαλύτερο ιδανικό που έχει και δικαιούται ο άνθρωπος. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Υπάρχει στον κόσμο τούτον ένας μυστικός νόμος- αν δεν υπήρχε, ο κόσμος θα ήταν από χιλιάδες χρόνια χαμένος- σκληρός κι απαραβίαστος: το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται. Θαρρείς κι είναι απαραίτητος αγώνας πολύς κι ιδρώτας πολύς για να εξαγοράσει ο άνθρωπος το δίκιο του- κι η ελευθερία είναι το πιο ακριβαγόραστο αγαθό. Δε δίνεται δωρεάν μήτε από τον άνθρωπο μήτε από το Θεό. Πηγαίνει από χώρα σε χώρα, όπου τη φωνάξουν, από καρδιά σε καρδιά, ανύπνωτη, ανυπόταχτη, χωρίς συμβιβασμό. Τώρα τη φώναξαν στην Κύπρο, και τη βλέπουμε με σίγουρη ορμή να δρασκελάει τα αιματωμένα κυπριώτικα χώματα.
Άλλωστε, εμείς έχουμε φυλάξει το κλειδί. Ποιος ξέρει, ίσως κάποτε χρειαστεί. Μόνο που ο βασιλικός στη γλάστρα θα’χει πλέον μαραθεί… Ζήτω η Ελλάδα μας, Ζήτω η Κύπρος μας, Ζήτω το Έθνος των Ελλήνων!!!”
){kind=link}