Γέροντας Βασίλειος Γοντικάκης: Οι ψεύτικοι και οι αληθινοί χαρισματούχοι

Οι ψεύτικοι χαρισματούχοι οικειοποιούνται τα κατά φαντασίαν χαρίσματά τους. Επαίρονται γι’ αυτά. Φροντίζουν για την προβολή και «αξιοποίηση» τους. Δημιουργούν ομάδες και κλειστούς κύκλους οπαδών από παρόμοια μ’ αυτούς άτομα, που ρέπουν προς την πλάνη, το σχίσμα και την αίρεση. Στηρίζονται στον εαυτό τους, και όχι για χάρη της Εκκλησίας.

Οι οπαδοί τους με φορτικότητα διαφημίζουν τις αρετές των αρχηγών τους, για να αγρεύσουν οπαδούς και να αυτοδιαφημιστούν ως μαθητές τέτοιων διακεκριμένων δασκάλων».

Η νοσηρή τους ευσεβοφάνεια και προσποίηση διακρίνεται από μακριά, γιατί είναι κοινό το σύμπτωμα της αρρώστιας αυτής παντού και πάντοτε μέσα στην ιστορία της Εκκλησίας.
Αργά ή γρήγορα όμως φανερώνεται πόση αλήθεια είχαν οι προφητείες τους και πόση σοβαρότητα οι διαφημιζόμενες αρετές τους.

Εν αντιθέσει με τους πλανεμένους, που έχουν εντυπωσιασθεί από την πνευματική τους ανωτερότητα, την οποία θέλουν πάση θυσία να διασώσουν και να προβάλλουν, υπάρχουν οι αληθινοί ταπεινοί και κεχαριτωμένοι, που τρέφονται και αναπτύσσονται πνευματικά μέσα στην Εκκλησία, ζώντες «συν πάσι τοις αγίοις». Αυτοί δεν υπολογίζουν τον εαυτό τους. Τον θεωρούν ένα σκουπίδι, «πάντων περίψημα έως άρτι».

Γι’ αυτό, δέχονται χαρίσματα, που τα κρατούν αδιάφθορα και τα διατηρούν, χωρίς να το γνωρίζουν. Φροντίζουν με μία παιδική και ταυτόχρονα θεϊκή τρυφερότητα τους άλλους.
Είναι η δόξα της Εκκλησίας και η παρηγοριά όλου του κόσμου.