Το μυστήριο της σιωπής
Τι μπορείς να πεις σ’ ένα άθεο που ζητά αποδείξεις; Μόνο το εξής: «Μόλις ο άνθρωπος εισέλθει στον εαυτό του, μόλις βρει την πραγματική σιωπή, τότε νοιώθει κάτι σαν αναμονή που του έρχεται από τον Πατέρα που είναι παρών μυστικά. Ο Πατήρ ομιλεί δια του Υιού Του, του Λόγου Του. Ο Λόγος δεν συνθλίβει, αλλά μαρτυρεί για την άμεση εγγύτητα, «ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω». Υπάρχει μια διαυγής βεβαιότητα: ο Θεός υπάρχει, είναι παρών».
Η σιωπή είναι η νηστεία πριν από τη γιορτή, ο χρόνος της αναμονής «αν και είναι ακόμη νύχτα» η προσδοκία του απροσδόκητου. Η έλλειψη ελπίδας γεμίζει το στόμα με μηδέν, όμως η απελπισία βρίσκεται στο κατώφλι της ελπίδας.
Μόνο η σιωπή μπορεί να κάνει κατανοητό το λόγο του αγ. Μαξίμου που λέει: «Η αγάπη του Θεού και η αγάπη του ανθρώπου είναι δύο όψεις μιας καθολικής αγάπης». Μέσα σ’ ένα στεντόρειο αναστεναγμό η σιωπή σκιάζει τη γη με ειρήνη: « Όλα είναι δικά Σου Κύριε, είμαι δικός Σου, δέξαι με».
Ο Θεός δημιούργησε τους αγγέλους «εν σιωπή» λένε οι Πατέρες. Ο Θεός οδηγεί τους σιωπηλούς, ενώ οι ταραγμένοι και ανήσυχοι κάνουν τους αγγέλους να γελούν».
`Έτσι η σιωπή του Νώε τον ετοίμασε να γίνει σημείο αρραβώνος. Το ίδιο και ο Ιωνάς ή ο Ιώβ και περιμένουν το Λόγο, τον Ζωοποιό Λόγο.
Η Αποκάλυψη υπογραμμίζει τη σιωπή όλων των δυνάμεων πριν από την αναγγελία των ύστατων αποκαλύψεων. Κι αν ο Ζαχαρίας έμεινε άλαλος, σιωπηλός, τότε ο λαός κατέλαβε την αποκάλυψη.
Η μεγάλη σιωπή τυλίγει τη γη την Παρασκευή των Παθών. Αφού ο κόσμος ανακοίνωσε το θάνατό του Θεού φαίνεται να εισέρχεται στη σιωπή του Μ. Σαββάτου. Πριν ακούσεις τα λόγια του Λόγου, πρέπει να μάθεις ν’ ακούς τη σιωπή Του. «Αυτή τη γλώσσα του ερχόμενου κόσμου» όπως την ονομάζει ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος, και αυτή η σιωπή σημαίνει να βρεις τον εαυτό σου εν τω Λόγω . Ο άνθρωπος δεν μπορεί να το κατορθώσει παρά μόνο στο επίπεδο της δικής του σιωπής.
Μέσα σε μια ατμόσφαιρα σιωπής και μέσα στη βασιλική ελευθερία του Πνεύματός του, ο κάθε άνθρωπος καλείται να δώσει απάντηση στην εξής απλούστατη ερώτηση: Τι είναι ο Θεός. Ο άγ. Γρηγόριος Νύσσης προσφέρει απλά κι ανεπαίσθητα την απάντηση : «Εσύ, που αγαπά η ψυχή μου….».
Πηγή: Π. Ευδοκίμωφ.«Η ΤΡΕΛΗ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ» ΕΚΚΛ. ΚΗΡΥΞ, τ. Γ΄, 1991