Είναι ο Θεάνθρωπος Υιός και Λόγος του Θεού, που χαμήλωσε ουρανούς και κατήλθε προς τον κόσμο.
Η κάθοδος του Θεού στον κόσμο είναι το μέγα μυστήριο, η κένωση Του. Αυτός ο θεϊκός έρωτας «δι ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν» φθάνει στα όρια του, στα άκρα. Ανεβαίνει στο Σταυρό και μετά κατεβαίνει στον Άδη. Δεν υπάρχει πιο χαμηλός τόπος και τρόπος για να πάει ο Θεός. Αυτή είναι η Άκρα ταπείνωση του Θεού, ο Νυμφώνας Του.
Ο Νυμφίος έρχεται συνεχώς μέσα στην ιστορία των ανθρώπων, στο παρελθόν, στο παρόν και το μέλλον και αυτή η αέναη κίνηση του Υιού του Θεού προς τον άνθρωπο αποτελεί το θείο έρωτα.
Ο Ιησούς Χριστός ως Νυμφίος μας καλεί πάντα σε μια ουσιαστική κοινωνία, αλλά η ηδονή της συνεύρεσης περνά μέσα από την οδύνη του Σταυρού, γιατί Νυμφώνας είναι ο Σταυρός.
Ο σταυρωμένος Νυμφίος καλεί κάθε ψυχή να γίνει η νύμφη Του, και να σταθεί πλάι Του σ΄ ένα αιώνιο γάμο.
Ο πάλιν και πολλάκις ερχομός του Νυμφίου γίνεται «εν τω μέσω της νυκτός». Η νύχτα μπορεί να έχει πολλές σημασίες όπως η αγνωσία του Θεού, το θείο γνόφο, αλλά και την αμαρτία του ανθρώπου που βιώνει την άρνηση του προς τον Θεό ως απουσία και σκότος.
Εδώ όμως το «εν μέσω της νυκτός» σημαίνει την προσδοκία του Θεού. Ο έρως της ψυχής προς τον Νυμφίο είναι μεσονυκτικός, γιατί το μέσον της νυκτός ανήκει κατ’ εξοχήν στην αγαπώσα ψυχή. Το μεσονυκτικό είναι η πιο εσωτερική στιγμή της ψυχής, όταν στρέφεται και περιμένει με λαχτάρα τον ερχομό του Νυμφίου. Γι’ αυτό «μακάριος ο δούλος ον ευρήσει γρηγορούντα».
