Αρχήν νόμιζε τών όλων είναι Θεόν.
Βέβαιον ουδέν εν βίω δόκει πέλειν.
Γονείς τιμών μάλιστα Θεόν φοβού.
∆ίδασκε σαυτόν μή λαλείν ά μή θέμις.
Έργοις δ’ αρέσκειν σπεύδε καί λόγοις Θεώ.
Ζωήν πόθησον τήν έχουσαν μή τέλος.
Ηττών σεαυτόν τοίς φίλοις νικών έση.
Θνητός δ’ υπάρχων μηδόλως μέγα φρόνει.
Ιχνηλάτει μέν τών σοφών αεί θύρας.
Καί νούν δέ καλλώπιζε τής μορφής πλέον.
Λόγω Θεού άνοιγε σόν, τέκνον, στόμα.
Μνήμης δέ αυτού μηδαμώς λάθη ποτέ.
Νήφων προςεύχου τώ Θεώ καθ’ ημέραν.
Ξένους ξένιζε, μή ξένος γένη Θεού.
Ορμάς χαλίνου τών παθών ψυχοφθόρους.
Πέδαις τό σώμα ασφαλίζου σωφρόνως.
Ράβδον σεαυτώ τήν συνείδησιν φέρε.
Σαφώς σχόλαζε εν Γραφαίς ταίς εν θέοις.
Τάς τών πενήτων ψυχαγώγησον λύπας.
Υπέρ σεαυτόν τούς πέλας καλώς θέλε.
Φίλους έχειν σπούδαζε, ή πλούτον πολύν.
Χρυσού γάρ αυτοί ευκλεέστεροι λίαν.
Ψεύδος μίσησον, τήν δ’ αλήθειαν φίλει.
Ώ παί, φυλάσσων ταύτα σώζη ενθέως.
